Απάντηση στη Βild!

Επειδή βλέπω ότι κανείς δεν το κάνει, θα πάρω εγώ την πρωτοβουλία να απαντήσω στην αντικειμενική και … συμπαθή Bild.

Αγαπητή Bild, είμαστε όντως περήφανος λαός, περήφανη χώρα. Σήμερα έχουμε εκλογές, όχι για πολλοστή φορά όμως , όπως συμβαίνει στη δική σας χώρα που ψηφίζεται συνεχώς για τα 16 κρατίδιά σας.

Εμείς λέμε : «Είμαστε Ελεύθεροι». Εσείς λέτε: «Είναι στο χέρι μας. Έχει διαφορά». Εμείς ξαναλέμε: Αδιαφορούμε για τις γελοίες σοφιστείες σας!

Θέλουμε όντως να δανειστούμε τα δισεκατομμύριά σας (υπενθυμίζω ότι  δεν μας τα χαρίζετε) και φυσικά είναι δικαίωμά μας να εκλέξουμε όποιον κυβερνήτη θέλουμε. Δεν πρόκειται όμως να εκλέξουμε κανέναν καραγκιόζη γι αυτήν τη θέση. Θα μας επιτρέψετε να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας…

Τα ΑΤΜ μας συνεχίζουν να βγάζουν ευρώ, αρκετά από τα οποία δανειζόμαστε όπως κάνουν όλα τα κράτη του κόσμου πλην της Κίνας. Το γεγονός ότι σας βρίζουμε ως Ναζί, δεν ισχύει. Αν μη τι άλλο έχουμε πλήρη γνώση της ιστορίας και της προφανούς ανάγκης συμφιλίωσης και αλληλεγγύης. Δεν αρνούμαι παρόλα αυτά ότι το κλίμα στην Ελλάδα δεν είναι θετικό για την κυβέρνησή σας. Τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό , τους εξήγησε αναλυτικά το τεύχος του Economist της 9^ης Ιουνίου!

Τα περί συμφωνίας μαζί σας είναι γνωστά. Φτιάχνουμε τη χώρα και στο μεταξύ βοηθάτε! Βέβαια ούτε εμείς κάναμε όλα όσα έπρεπε αλλά από την άλλη είναι προφανές ότι αυτά που μάς προτείνατε δεν μπορούν να αποδώσουν ούτως ή άλλως. Μήπως λοιπόν πρέπει να επανεξετάσουμε τη συμφωνία;

Σήμερα όντως έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ επίπονης σύνεσης και ολοκληρωτικής καταστροφής. Και οι περισσότεροι το έχουμε καταλάβει. Αν όμως θέλετε όντως να βοηθήσετε για να το καταλάβουν κι οι υπόλοιποι, καλό είναι να προσέχετε σε ποιους απευθύνεστε, τι τους λέτε και πάνω απ’ όλα, να προσέχετε το ύφος σας… Αν έχετε διδαχτεί κάτι από την πρόσφατη ιστορίας σας!

Θα τα πούμε την Παρασκευή 22 Ιουνίου.

Πάτροκλος Κουδούνης

Υπερήφανος Έλληνας

Πόσο επικίνδυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τι θα γίνει αν βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και αποτελέσει το βασικό κορμό της κυβέρνησης; Θα καταστραφεί τελείως η Ελλάδα; Θα μείνουμε στο ευρώ; Θα έχουμε φάρμακα και γάλα; Θα συνεχίσει εν πάση περιπτώσει να έχει  ευρωπαϊκή προοπτική μια χώρα  που θα κυβερνάται από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, και τον αξιαγάπητο  Νίκο Βούτση (τον άνθρωπο που προτιμά τις μολότωφ από τον καναπέ) ; 

Κάποιοι λένε πως δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο σύγχρονος αστικός μύθος θέλει τους  «Τσίπρες» -όπως συνηθίζω εδώ και χρόνια να αποκαλώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- να διαφθείρονται τάχιστα από τη μέθη της εξουσίας και να μην προχωρούν σε καμιά ριζοσπαστική αλλαγή που θα εξόντωνε τους πλούσιους για να τους εξισώσει με τους φτωχούς.

Λογική πρόβλεψη βασισμένη  στην εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ  και στη μετάλλαξη των πρωτοκλασσάτων υπουργών του, που ξεκίνησαν με ζιβάγκο, συνέχισαν με Louis Vuitton (προφέρεται Λουί Βουιτόν –και όχι Βιτόν- από νεόπλουτους πασόκους) και Hermes , λίγο πριν καταλήξουν σε ιδρύματα της ευρύτερης περιοχής του Πειραιώς. Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που θεωρούν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αφομοιωνόταν  τάχιστα από το «σύστημα» διότι οι φωνές κάποιων αντικειμενικά σοβαρών ανθρώπων (π.χ. των κ.κ.  Δραγασάκη, Παπαδημούλη) σε συνδυασμό με τα αντεπαναστατικά αισθητήρια που πυροδοτεί η κατάληψη της εξουσίας, θα μείωνε την όρεξη των υπολοίπων για αριστερά ριζοσπαστικά μέτρα.

Υπάρχει φυσικά και η αντίθετη άποψη , που υποστηρίζει ότι αν οι «Τσίπρες» κυβερνήσουν τη χώρα, τότε  το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει, θα επιστρέψουμε στη δραχμή  και θα εξαφανιστούμε ως έθνος.

Μπορεί να υπάρχει ασφαλής πρόβλεψη;

Τη Δευτέρα  παρευρέθην σε μαραθώνια εκδήλωση-συζήτηση της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος, με καλεσμένους τους εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων πλην της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι παρέθεσαν τις θέσεις τους και απήντησαν σε ερωτήσεις. Τις περισσότερες από αυτές δέχθηκε ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης, εξαιρετικά συμπαθής, ευγενικός ,κατανοητός, εύγλωττος  αλλά –αναγκαστικά- ανεπαρκής στην προσπάθειά του να εξηγήσει τα… ανεξήγητα.

Τον είχα ήδη ακούσει το πρωί σε ραδιοφωνική εκπομπή να παραπονείται για τις συχνότατες κατηγορίες που εξαπολύονται προς το κόμμα του λόγω πολυγλωσσίας, την οποία φυσικά δεν αρνείται αλλά προσπαθεί να υποβαθμίσει. Εκεί ακριβώς πιστεύω ότι βρίσκεται και το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην … «πολυπολιτισμικότητα».

Από τη μία ο Λαφαζάνης θέλει να επιστρέψουμε στη δραχμή, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας απασχολεί γιατί είναι μια προσωπική του άποψη. Από την άλλη ο Στρατούλης θέλει να δεσμευτούν οι καταθέσεις μας , αλλά ούτε σ’ αυτό πρέπει να δίνουμε σημασία γιατί δεν το εννοούσε ακριβώς έτσι. Ο Μπαλάφας  τώρα θέλει να μειώσουμε τις δαπάνες στην άμυνα και γιατί όχι «να το ρισκάρουμε με τους Τούρκους»! Ούτε και αυτό πρέπει να μας ανησυχεί όμως γιατί δεν το εννοούσε!

Προσωπικώς θεώρησα ότι αυτά ήταν έπεα πτερόεντα.  Ότι ξέφυγαν από ανθρώπους βαθιά ιδεαλιστές με έντονη οργή προς το κατεστημένο και τα ειωθώτα. Ανέτρεξα λοιπόν στα γραπτά τους, στο επίσημο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όπου μεταξύ άλλων διάβασα  περί της  θέσπισης ενός πρόσθετου τύπου άδειας, που θα λέγεται «άδεια προς αναζήτηση εργασίας», με την οποία θα εφοδιάζεται αυτομάτως κάθε ενδιαφερόμενος (είτε με αίτηση προς τις αρμόδιες ελληνικές αρχές είτε με αίτηση στο ελληνικό προξενείο της χώρας προέλευσης) και θα αποκτά αυτοδικαίως το δικαίωμα παραμονής στην ελληνική επικράτεια για ένα χρόνο, με στόχο να αναζητήσει δουλειά!!! (http://www.syn.gr/programma/programma.htm )

Κατάφερα να συγκρατήσω την αγανάκτησή μου και δεν χαρακτήρισα την παραπάνω θέση. Ρώτησα όμως τον κ. Παπαδημούλη με ποιο τρόπο η θέσπιση αυτού του μέτρου θα βοηθούσε στην πάταξη της ανεργίας που καλπάζει και διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Απάντηση δεν πήρα, παρότι επανήλθα και υπενθύμισα στο συμπαθή Παπαδημούλη την ερώτησή μου. Φυσικά είχε δίκιο ο άνθρωπος που δεν απαντούσε… Γιατί απλούστατα , δεν μπορούσε!

Στη συνέχεια, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε μια πιο σκληρή ερώτηση που αιφνιδίασε το ακροατήριο. "Γιατί τους ανέχεστε, γιατί δεν τους αποβάλλετε, γιατί συγχρωτίζεστε μαζί τους;" ρώτησε ο παριστάμενος ιατρός , ο οποίος προηγουμένως είχε αναγνώσει  τις εξής  θέσεις της συνιστώσας ΡΟΖΑ  ( http://omadarozasyriza.wordpress.com  ):  " ...η πορεία ενός αριστερού χώρου κρίνεται από τη συγκεκριμένη στάση του στα κάθε φορά επίδικα της ταξικής πάλης, από το πόσο συγκρούεται έμπρακτα τόσο με τα διαχρονικά ιερά και όσια της αστικής κυριαρχίας (κοινωνική ειρήνη, ατομική ιδιοκτησία, κρατικό μονοπώλιο στη βία, εθνικό συμφέρον κ.λ.π.) όσο και με τα συγκυριακά ιερά και όσια του πολιτικού συστήματος (κατάργηση του ασύλου, καταδίκη των κουκουλοφόρων, αναγνώριση του έργου της αστυνομίας κ.λπ.)» . Η επιτυχής πορεία του ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται λοιπόν από το πόσο συγκρούεται έμπρακτα με το εθνικό συμφέρον;

Και σ’ αυτή την ερώτηση , ο πρώην ευρωβουλευτής απήντησε με τρόπο που προξενεί, αν μη τι άλλο, κάποια ανησυχία: «Δεν είναι αυτή η επίσημη θέση του κόμματος. Όποιος διαφωνεί με τις επίσημες θέσεις , μπορεί να αποχωρήσει»!

Δεν διαφωνώ. Αυτή είναι η ορθή αντιμετώπιση. Αλλά ως τώρα , ο κ. Παπαδημούλης μαζί με ακόμα δυο –τρεις συντρόφους είναι οι μόνοι που εκφράζουν την «επίσημη θέση του κόμματος», ενώ όλοι οι υπόλοιποι (και είναι πολλοί αυτοί) εκφράζουν προσωπικές και επικίνδυνες –για πολλούς- γνώμες!

Πώς ξέρουμε ποιες είναι οι επίσημες θέσεις; Πώς ξέρουμε ποιοι τις πρεσβεύουν αφού ακόμα  κι όταν αναφερόμαστε σε χωρία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ μάς ζητείται  να μη δίνουμε τη δέουσα προσοχή. Τι θα γίνει αν τελικά ζητηθεί από τον Παπαδημούλη και τον Δραγασάκη να φύγουν  από το κόμμα όταν μια μέρα οι δικές τους θέσεις θα είναι οι ανεπίσημες;

Ακόμα κι αν αποδεχθούμε το αβλαβές της διαφορετικότητας των απόψεων στο ΣΥΡΙΖΑ, πώς μπορούμε να ξέρουμε a priori ποιες από αυτές θα υπερισχύσουν; Και τελικά, όταν οι συνιστώσες ενός κόμματος εξουσίας διαφωνούν σε κρίσιμα ζητήματα για το μέλλον του έθνους, πώς θα συμφωνήσουν στις πράξεις;

 Τα… αδιέξοδα της Δημοκρατίας!

Ξέρετε ποια είναι η αγαπημένη καραμέλα των Ελλήνων; Η φράση «Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία!». Κάθε φορά που τα πράγματα δυσκόλευαν , οι πολιτικοί που δεν είχαν τη φαντασία ή την τόλμη να προτείνουν λύσεις, κατέφευγαν στη σκέπη που νομίζουν ότι τους παρέχει η χρήση της ανούσιας αυτής ρήσης.

Η Δημοκρατία έχει αδιέξοδα! Είμαι σίγουρος ότι οι Βέλγοι φίλοι μας θα είχαν πολλά να μας διηγηθούν περί τούτου, δεδομένου ότι η αδυναμία συνεννόησης για το σχηματισμό κυβέρνησης έχει στιγματίσει τη χώρα που αν –λόγω θέσης- δεν αποτελούσε την έδρα των ευρωπαϊκών φορέων, θα αντιμετώπιζε πιθανώς πολλαπλά προβλήματα ενότητας και επιβίωσης.

Το Σύνταγμα επιδέχεται ερμηνειών για θέματα υψίστης σημασίας! Αυτό σημαίνει ότι ή εύρεση διεξόδου εξαρτάται εν πολλοίς από την υπερασπιστική ικανότητα του όποιου Συνταγματολόγου. Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες ότι μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση με 120 βουλευτές! Η παράγραφος 2 του άρθρου 37 του Συντάγματος αναφέρει ότι :

Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Bουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Aν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Kυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Bουλής.

Η παράγραφος 6 του άρθρου 84 όμως αναφέρει το εξής:

 Πρόταση εμπιστοσύνης δεν μπορεί να γίνει δεκτή, αν δεν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών, η οποία όμως δεν επιτρέπεται να είναι κατώτερη από τα δύο πέμπτα του όλου αριθμού των βουλευτών.

Εξαιτίας της προφανούς αντίθεσης οι Συνταγματολόγοι διαφωνούν σχετικά με το αν η τελευταία παράγραφος αφορά μια κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της θητείας της  ή μια άρτι σχηματισθείσα. Αδιέξοδος…

Στην πράξη, τα προβλήματα αυτά μπορούν να γίνουν ακόμα πιο δυσάρεστα. Τρανό παράδειγμα , η παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα. Τα «μνημονιακά κόμματα» μάζεψαν μόλις το 37% των ψήφων. Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές όμως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το 70% των ερωτηθέντων έλεγε «ΝΑΙ» στο ευρώ! Ταυτόχρονα, το αντιμνημονιακό κόμμα που έκανε τη μεγάλη έκπληξη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται να κυβερνήσει ή έστω να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνασπισμού. Τουναντίον , προβάλει ουτοπικές απαιτήσεις, αποτυγχάνοντας να εξηγήσει δημοσίως ποιο τελικά είναι το ζητούμενο για την ηγετική του ομάδα. Όλα αυτά μάς οδηγούν , κατά πάσα πιθανότητα , εκ νέου σε εκλογές. Αδιέξοδος; Ο ορισμός της αδιεξόδου θα τολμούσα να πω! Ακυβερνησία και περεταίρω κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνικής ψυχολογίας.

Υπάρχει λύση τελικά; Πιθανώς, ναι. Αν ήμουν υποχρεωμένος να προτείνω, θα τολμούσα να ζητήσω το εξής: Σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης με αξιοπρεπή πρωθυπουργό με αρχική μοναδική εντολή τη διενέργεια άμεσου δημοψηφίσματος σχετικά με την παραμονή ή όχι στο ευρώ! Θα ακολουθούσε αναλυτική παρουσίαση των επιπτώσεων για κάθε περίπτωση καθώς και όλων των απαραίτητων μέτρων που θα έπρεπε να ληφθούν  αναλόγως. Υποχρέωση της Οικουμενικής Κυβέρνησης θα ήταν η απόλυτη υποταγή στην επιθυμία της πλειοψηφίας καθώς και η  πιστή εφαρμογή των προαναγγελθέντων μέτρων!

Αυτή είναι διέξοδος. Κανείς όμως δεν τολμά να την προτείνει διότι έχει αποδειχθεί ότι η πλειονότητα των κομμάτων και των πολιτικών προτιμούν να μη βρίσκουν διεξόδους (όπως π.χ. το ΚΚΕ που προτείνει νέες εκλογές μόλις δύο μέρες μετά τις εκλογές)  και να περιπαίζουν τους θεσμούς με νομικές σοφιστείες (κυβέρνηση με ψήφο ανοχής), ασυνάρτητους εκβιασμούς («πάρτε πίσω την υπογραφή σας!») ή με ανάρμοστες μπλόφες.

Η Δημοκρατία είναι πεδίο. Σίγουρα, υπάρχουν εκεί κάποια στενά, κάποια δρομάκια που οδηγούν σε αδιέξοδα. Ο χρόνος που θα σπαταλήσουμε κοιτώντας τον τοίχο εξαρτάται από την ανοχή του λαού και από την τόλμη, την ειλικρίνεια και το χάρισμα αυτών που μπορούν να κυβερνήσουν. Εύχομαι, να λάμψουν σύντομα αυτά τα χαρακτηριστικά, για να μην καταντήσουμε μια χώρα αυτιστικών , που απλά κοιτούν τον «τοίχο»…

Οι επενδυτές δεν αντέχουν το ... πολιτικό ρίσκο!

Τα τελευταία δύο χρόνια πολλοί έσπευσαν  να επισημάνουν  τους λόγους για τους οποίους δεν έπρεπε να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Η πραγματικά εμπνευσμένη επιχειρηματολογία τους, κορυφωνόταν με την αναφορά  στο υψηλότατο δημόσιο χρέος , στη δυσκολία αποπληρωμής του και σε όλους τους κινδύνους που κρύβει η πιθανή πτώχευση!

Αυτά βέβαια είναι γνωστότατα και εύληπτα ακόμα και από παιδιά γυμνασίου. Δεν αποτελούν όμως τις πραγματικές αιτίες που αποθαρρύνουν όσους έχουν όρεξη να επενδύσουν στην πατρίδα μας. Το ρίσκο γι αυτούς –αλλά και για εμάς- είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Το έλλειμμα πολιτικής και η απουσία σοβαρής ηγεσίας κατατρώνε όλα τα αποθέματα εμπιστοσύνης που με πολύ κόπο είχε διαφυλάξει το έθνος, με αποτέλεσμα να θεωρούμεθα επικίνδυνοι…γενικώς.

Επικίνδυνοι· γιατί το έλλειμμα ηγεσίας έχει κατ’ αρχάς δημιουργήσειέλλειμμα δικαιοσύνης.  Χρονοβόρες, κουραστικές δικανικές Οδύσσειες στις οποίες εμπλέκονται διεφθαρμένοι δικαστικοί, πανάθλιοι ιερωμένοι, φαύλοι δικηγορίσκοι και κακομοίρηδες απλοί πολίτες.  Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα πέριξ των δικαστηρίων.

 Ο Αριστοτέλης διακήρυξε ότι σε μια οργανωμένη πολιτεία κυβερνούν οι νόμοι, όχι οι άνθρωποι. Πολλοί – μάλλον δικαίως- αμφισβητούν ότι η Ελλάς είναι ένα κράτος Δικαίου με την Αριστοτελική έννοια του όρου καθώς αντιλαμβάνονται ότι η ελληνική πολιτεία συχνά αγνοεί τους νόμους για να ενισχύσει –παρανόμως- κάποιους ανθρώπους!

Παραδείγματα ουκ ολίγα: από το κωμικοτραγικό περιστατικό  του αγαπημένου μας Κίμωνα Κουλούρη έως της πρωτοφανή αδράνεια νόμων που επηρεάζουν ουσιαστικά την επιχειρηματικότητα και την φορολογική πολιτική του κράτους. Αναφέρω για παράδειγμα την πρωτοφανή αδυναμία του κράτους να εφαρμόσει το νόμο 3888/2010  που ενώ προέβλεπε την κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων, ο διάτρητος αυτός κώδικας συνεχίζει να αποτελεί πηγή άνομης εξουσίας και μέσο εκβιασμού στα χέρια επίορκων υπαλλήλων.

Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι στη χώρα μας το ψάρι δεν βρωμάει μόνο απ’ το κεφάλι αλλά κι απ’ την ουρά. Το δημοσιουπαλληλικό σύστημα γνωρίζει άριστα ότι η γραφειοκρατία αποτελεί αστείρευτη πηγή πλουτισμού για όλα τα μέλη του. Έτσι εμποδίζουν την εξαφάνισή της,  ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιοι πολιτικοί  επιχειρούν το αντίθετο.

Με αιχμή του δόρατος τη γραφειοκρατία, οι πολιτικοί και οι στενοί τους συνεργάτες έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε μια γιγάντια φορολογικήMONOPOLY , όπου κάθε επιχειρηματικό ή επενδυτικό βήμα κοστίζει πολλά –αληθινά- ευρώ! Το χειρότερο δε  είναι ότι οι κανόνες αυτής της Μονόπολης αλλάζουν κάθε χρόνο κατά βούληση. Είναι ποτέ δυνατόν να βρεθεί σώφρον παίκτης που θα εμπλακεί σε ακριβό παιχνίδι χωρίς να γνωρίζει τους κανόνες;

Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο μέρος του πολιτικού ρίσκου που επωάζει στην Ελλάδα και αποθαρρύνει όχι μόνο τους ξένους επενδυτές αλλά ακόμα και τους Έλληνες που τώρα δεν τολμούν ν’ ανοίξουν ούτε τυροπιτάδικο!Αλήθεια, πόσους επιχειρηματίες γνωρίζετε που εύκολα θα επένδυαν σήμερα 100.000 ευρώ σε μια καινούργια επιχειρηματική ιδέα που θα υλοποιούταν στην Ελλάδα;

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε  ότι δημοσκοπικά οι διάφοροι Τσίπρες, Κουβέλης και ΚΚΕ φτάνουν στο 40%, μπορούμε εύκολα να προβλέψουμε ότι στο εγγύς μέλλον, οι όποιοι επενδυτές έχουν σοβαρούς λόγους να το…ξανασκεφτούν. Δεν τους αδικώ. Φρονώ πάντως ότι με συνεχείς απεργίες και παράλογους αποκλεισμούς δεν τους βοηθούμε να αλλάξουν γνώμη…

 @koudounispat

Έλληνες διαπλεκόμενοι εναντίον του ευρώ!

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα.
Από τη μία βλέπεις μια κυβέρνηση που αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα, ένα –πρώην- σοσιαλιστικό κόμμα που διαλύει καθημερινά τα «σπλάχνα» της.
Από την άλλη βλέπεις ότι αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα που δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει ούτε τους δανειστές αλλά ούτε και τους –δανειζόμενους- πολίτες, να αιωρείται στο κενό , γαντζωμένο στην εικονική πλέον αυτοδυναμία που επέτυχε στις τελευταίες εκλογές.
Στα δύο αυτά χρόνια εγκληματικής διακυβέρνησης, μόνο μια φορά φάνηκε ίχνος λογικής, αλλά δυστυχώς κράτησε μόνο ένα μεσημέρι. Μέχρι το απόγευμα της αποφράδας εκείνης μέρας, συγγενείς και φίλοι κατάφεραν να πείσουν τον πρωθυπουργό ότι η συγκυβέρνηση με την αντιπολίτευση δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών ή τέλος πάντων, ορισμένων εξ αυτών.
Έτσι συνεχίζεται ως σήμερα η προφανής αδυναμία ορθής διακυβέρνησης με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Κάποιοι όμως δεν ανησυχούν! Αντιθέτως κάνουν ό,τι μπορούν για να επηρεάσουν υπουργούς, βουλευτές και εν δυνάμει υπουργούς, υπέρ της επιστροφής στη δραχμή!
Δεν είναι μόνο οι περίφημοι ιδιώτες ή τα funds που έχουν επενδύσει στην πτώχευση της Ελλάδος. Είναι κυρίως αυτοί που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα μετά την πτώχευση! Και πρόκειται φυσικά για Έλληνες… Βαθύπλουτους, διαπλεκόμενους, φοροφυγάδες με μοναδικό στόχο τον επιπλέον υπέρμετρο πλουτισμό χωρίς ίχνος ηθικών αρχών και πατριωτικής συνείδησης.
Είναι αυτοί που θέλουν να ζουν στην Ελλάδα, μετατρέποντας τα ευρώ που έχουν αποθηκεύσει στις ελβετικές τράπεζας, σε φθηνές δραχμές, αποκτώντας έτσι μια τεράστια αγοραστική δύναμη που θα τους επιτρέψει να αγοράζουν τα πάντα τζάμπα.
Είναι αυτοί που , με επικοινωνιακά κολπάκια και φθηνή προπαγάνδα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν διαολοστείλουμε τους εταίρους μας και επιστρέψουμε σε μια διακορευμένη δραχμή, θα είμαστε λεβέντες. Ότι έτσι θα ξανασηκώσουμε τη σημαία της επανάστασης και θα σπάσουμε τις «αλυσίδες» που θέλουν «την Ελλάδα μας μονίμως υποτελή στους τοκογλύφους δανειστές της»…
Αυτό που δεν μας λένε όμως είναι ότι αν υψώσουμε το λάβαρο της «επαναστάσεως» και μπούμε για δεκαετίες στα μαύρα κατάστιχα του παγκόσμιου Τειρεσία, θα πρέπει να δουλεύουμε τέσσερις μήνες για να μπορέσουμε να αγοράσουμε ένα πλυντήριο πιάτων!
Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι οι θιασώτες της προδοτικής αυτής επιλογής προσφέρουν γη και ύδωρ σε αυτούς που – κατά την εκτίμησή τους – πρόκειται να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις από εδώ και πέρα, προκειμένου με τη στάση ή τις αποφάσεις τους να ξαναβάλουν μπροστά τις μηχανές του νομισματοκοπείου.
Θα τα καταφέρουν; Δεν είναι εύκολο... Απέναντί τους, με απολύτως διαφορετικούς σκοπούς, βρίσκονται οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αλλά και οι Αμερικανοί. Οι μεν επιθυμούν την ομαλή συνέχεια του έστω και ταλαιπωρημένου ευρωπαϊκού οχήματος, ενώ οι δε απεύχονται την κατάρρευση του ευρώ που θα οδηγούσε σε ανατίμηση του δολαρίου και, ως εκ τούτου, σε μείωση των εξαγωγών και αποπληθωρισμό του εξωτερικού χρέους .
Αν έπρεπε υποχρεωτικά να στοιχηματίσω στην έκβαση αυτής της μάχης, θα έβαζα τα λεφτά μου στους δεύτερους. Όχι μόνο γιατί αυτή η επιλογή συνάδει με την επιθυμία μου, αλλά γιατί πιστεύω ότι εκείνοι είναι πιο ισχυροί…

Κυβέρνηση και Βουλή εξευτελίζουν τους Έλληνες

Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα με μια πολιτική παρέα που σπατάλησε το μεγαλύτερο μέρος ενός εξαίσιου δείπνου , αναλύοντας τη «ευφυέστατη» φράση του Νταβούτογλου : «Το Καστελόριζο ανήκει στη Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο»! Οι παρευρισκόμενοι, αφού αναφέρθηκαν πολλές φορές στην προφανή υστέρηση του υπουργού εξωτερικών σε σχέση με τον –όποιο- Τούρκο ομόλογό του, εκθείασαν την ατάκα του Νταβούτογλου συμπεραίνοντας ότι με αυτή την κίνηση, το θέμα ξέφυγε πλέον από τα στενά περιθώρια του Αιγαίου και έγινε πλέον πρόβλημα της Μεσογείου!
Κανείς βέβαια από τους ίδιους ή τους συναδέλφους τους βουλευτές, αρχηγούς κομμάτων, υπουργούς κ.λ.π. δεν τόλμησε να απαντήσει στη βλακώδη έμπνευση του Νταβούτογλου με τρόπο που να αρμόζει στη γελοιότητα του ισχυρισμού! Για παράδειγμα , μια τέτοια απάντηση θα μπορούσε να ήταν ένα δυνατό γέλιο του Δρούτσα στη μούρη του Νταβούτογλου την ώρα που αυτός εκστόμιζε τη βαρύγδουπη ασυναρτησία του. Έτσι απλά. Χωρίς λόγια.
Η ανικανότητα της επίσημης ελληνικής πλευράς να αρθρώσει λόγο και να υψώσει ανάστημα συνεχίστηκε ακόμα και όταν -8 ημέρες αργότερα- συνέβη το γνωστό περιστατικό με τη νηοψία ιταλικού πλοίου από τις τουρκικές αρχές, όταν αυτό έπλεε σε ελληνική θαλάσσια ζώνη , νοτίως του Καστελόριζου!
Το περίεργο είναι ότι οι συνομιλητές μου, δύο εβδομάδες αργότερα, αντί να συζητούν για την ουσία των σοβαρότατων παρενοχλήσεων της Τουρκικής πλευράς, υποκλίνονται στη «διαβολική ευφυία» του Νταβούτογλου , θαυμάζοντας άλλη μία πτυχή της κυβέρνησης Ερντογάν.
Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο ράπισμα στον ταλαιπωρημένο σβέρκο του ελληνικού λαού. Διότι αντί να αναζητούν τρόπους να θρέψουν τη πληγωμένη υπερηφάνεια ενός λαού που στιγματίζεται και υποφέρει καθημερινά, αυτοί κάθονται και θαυμάζουν το ύψος του «Γολιάθ».
Αντί να δείχνουν πυγμή απέναντι στον κάθε ευφυή ή βλάκα – δεν έχει σημασία άλλωστε- που εποφθαλμιά ελληνική γη ή θάλασσα, σκύβουν το κεφάλι, το βουλώνουν και φυτεύουν δεντράκια στο Καστελόριζο…

Συλλογιστείτε δε ότι η επίσημη ελληνική απάντηση στις πρόσφατες προσβλητικές δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Επικρατείας ήταν η εξής: « η άποψη του κ. Αρίντς, εικάζουμε ότι δεν αποτελεί θέση της τουρκικής κυβέρνησης γιατί στερείται αλήθειας και σοβαρότητας.» (Το τελευταίο το είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής, ο άνθρωπος που μιλάει πάντα κοιτώντας την κάμερα, ασχέτως με το που βρίσκεται ο συνομιλητής του!)
Μα πότε επιτέλους θα βρεθεί ένας γνήσιος Έλληνας Καραγκιόζης για να κοροϊδέψει και να γελοιοποιήσει όλους αυτούς τους νεόπλουτους πασάδες με τα αλεπουδομούστακα που νομίζουν ότι θα αλώσουν τη χώρα μας μόνο και μόνο γιατί οι Έλληνες πολιτικοί πουλάνε τα …πάντα για να καπαρώσουν μια καρέκλα;
Η έλλειψη επίσημης πατριωτικής φωνής είναι πλέον σκανδαλώδης. Εξαιτίας της έλλειψης αυτής, γίνεται σήμερα περισσότερη κουβέντα για το αν θα παραμείνει ο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό, παρά για τις άκρως επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας σε πολλαπλά επίπεδα!
Διότι τα κανάλια και οι εφημερίδες έκαναν ό,τι μπορούσαν. Το είπαν μία, το είπαν δύο αλλά όταν βλέπουν ότι οι Έλληνες βουλευτές -στην πλειονότητά τους- κάνουν την πάπια, αναγκάζονται να σταματήσουν και να ασχοληθούν με άλλα , πιο εύπεπτα θέματα.
Δυστυχώς, αυτό που δεν έχουν καταλάβει ακόμα οι πολιτικοί μας, είναι ότι ο λαός, για να μην γονατίσει, χρειάζεται ή «τα λεφτά» ή «τη φανέλα»! Δεν γίνεται να του στερήσεις και τα δύο!
Η περίεργη σιωπή γύρω από τα εθνικά θέματα, εκτός από το ότι αρχίζει να φαντάζει ύποπτη, αποτελεί πλέον ένα μόνιμο βασανιστήριο στην καρδιά του ελληνικού λαού, που –συνήθως- σφύζει από εθνική υπερηφάνεια.
Ο ίδιος λαός έχει περιγράψει πολύ εύστοχα την παρούσα κατάσταση πολύ καιρό πριν κι έχει προειδοποιήσει ανάλογα με την σοφή ρήση: « Και κερατάς και δαρμένος δεν γίνεται!» Φοβούμαι ότι αυτό κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει και συνεχίζουν ανερυθρίαστα να προκαλούν και τις δύο προαναφερθείσες ιδιότητες στους Έλληνες πολίτες.
Αν κρίνω όμως από αυτά που ακούω και βλέπω γύρω μου, η κλεψύδρα αδειάζει τάχιστα. Ακόμα και τα τελευταία ρινίσματα ανοχής τελειώνουν…
Έχω ακούσει από παλιούς πολιτικούς να λένε ότι η βία στα γήπεδα ανέκαθεν εξυπηρετούσε έναν συγκεκριμένο σκοπό: το ξέσπασμα των νεανικών/φτωχών κοινωνικών στρωμάτων εντός συγκεκριμένου χώρου, ενός γηπέδου δηλαδή, έτσι ώστε η αναμενόμενη ένταση να εκτονώνεται μέσα σε ένα σχετικά ελεγχόμενο περιβάλλον. Φαντάζομαι όμως ότι αυτή η λογική που βασίστηκε στο δεδομένο ότι τα νεανικά/φτωχικά στρώματα θα αποτελούνταν από μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους , τώρα μπορεί να μην ισχύει… Αναρωτιέμαι λοιπόν, τώρα που η πραγματικότητα αλλάζει άρδην προς το χειρότερο, τι είδους «γήπεδα» θα πρέπει να χτίσουμε για να εκτονωθούν μερικά εκατομμύρια νέοι και φτωχοί που όχι μόνο δεν θα έχουν να φάνε αλλά θα βλέπουν τη χώρα τους να διασύρεται και να διαλύεται…γενικώς…

Οι πολιτικοί έχασαν τους «πελάτες» τους!

Είναι πλέον τραγικοί οι περισσότεροι από αυτούς. Βλέποντας τώρα καθαρά ότι η πλειονότητα των πολιτών τούς αγνοεί επιδεικτικά, κάνουν τα πάντα προκειμένου να μας πείσουν ότι η αποχή από τις εκλογές συνιστά ανεύθυνη στάση. Σε αντίθεση φυσικά με τη δική τους «υπευθυνότητα» που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία, τη φτώχια και την κοινωνική αναταραχή.

Αναφέρομαι φυσικά στους Έλληνες πολιτικούς - κυρίως σε αυτούς που εκπροσωπούν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα- οι οποίοι και φέρουν όλη την ευθύνη για τη σημερινή κατάντια.
Ευτυχώς όμως , και ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία τριάντα χρόνια, η απάντηση του λαού ήταν ορθή και δίκαιη αν και ιδιαιτέρως σύνθετη.

Κατ’ αρχάς οι μισοί από εμάς απείχαν. Μετέτρεψαν την κάλπη σε πτυελοδοχείο και προτίμησαν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο παρά με τις εκλογές. Η στάση αυτή τηρήθηκε και μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας καθώς όπως έγινε γνωστό, μεταξύ 21.00 και 23.00 η μάχη της τηλεθέασης δόθηκε μεταξύ του Mega- που έδειχνε τα αποτελέσματα- και του Star που προέβαλε την αγαπημένη ελληνική ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο διάσημο ρόλο του Μαυρογιαλούρου!

Αυτοί που δεν απείχαν τώρα, ανέτρεψαν με την τίμια ψήφο τους ουκ ολίγα προγνωστικά. Κατ’ αρχάς διέψευσαν όλες τις προβλέψεις που έκαναν λόγο για εύκολες νίκες των φαβορί στις μεγάλες πόλεις. Είναι εντυπωσιακό ότι στους Δήμους της Αθήνας , του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, τα φαβορί (Κακλαμάνης, Μίχας και Γκιουλέκας) κατήγαγαν νίκες βραχείας κεφαλής, σαφώς μικρότερου εύρους απ’ ό,τι αναμενόταν. Τα αποτελέσματα στους δήμους αυτούς καταδεικνύουν για πρώτη φορά ότι οι ψηφοφόροι δεν παρασύρθηκαν από κομματικές σειρήνες, καθώς αποφάσισαν να στηρίξουν πρόσωπα και όχι κομματικές αφίσες. Οι επιδόσεις των κ.κ. Κικίλια και Καμίνη οφείλονται προφανώς σε αυτό.

Παρά όμως την πρωτόγνωρη αδιαφορία του λαού σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., οι εκπρόσωποι των κομμάτων που εδώ και δεκαετίες διασύρουν τη χώρα, θεώρησαν ότι είχαν δικαίωμα να διεκδικήσουν δάφνες νίκης –έστω μαραμένες- ενώ οι πλέον έμπειροι και πονηροί ξεκίνησαν με τις απαραίτητες νουθεσίες προς εκείνους τους… ανεύθυνους (!) που δεν άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα…

Με το δίκιο τους φυσικά… Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι. Όσο μειώνεται ο αριθμός των ψηφοφόρων , τόσο μειώνεται κι η πελατεία τους. Κι όσο μειώνεται η πελατεία, μειώνονται και τα … «προνόμια».

Ο λαός τώρα , έχοντας αφενός συνειδητοποιήσει πόσο επικίνδυνοι είναι για το μέλλον της χώρας και αφετέρου πόσο άχρηστοι είναι για το μέλλον όλων εκείνων που αναζητούν εργασία στο δημόσιο, δεν έχει πια το κίνητρο να «προσκυνάει» τις ποδιές τους!
Βαρύτατο το πλήγμα για τα «πρωτοκλασάτα» στελέχη που χωρίς να έχουν προσφέρει το παραμικρό σε αυτή τη χώρα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν προνόμια και ανέσεις που για κάποιο άγνωστο λόγο νομίζουν πως ισοβίως δικαιούνται.

Πάρτε για παράδειγμα τον Θόδωρο Πάγκαλο, 30 χρόνια βουλευτή και νυν αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του μόνο με γκάφες, αβελτηρίες, ύβρεις και προκλήσεις κατά του λαού. Θρασύτατος και μονίμως εριστικός τιμωρήθηκε παραδειγματικά την περασμένη Κυριακή καθώς η σύζυγός του που υποστηρίχθηκε από όλον τον κομματικό μηχανισμό πήρε 28% ενώ ο αντίπαλός της 56% - το λεγόμενο και doublescore- !!! (Καλά κι αυτή η καημένη αφού είχε δει ότι ολόκληρη Αλίκη Αρβανιτίδη –σύζυγος Πασχάλη δεν πέτυχε, θα είχε εκείνη τύχη ως σύζυγος Πάγκαλου;)

Το παράδειγμα της ανωτέρω κυρίας Χριστοφάκη –σύζυγο Πάγκαλου- καταδεικνύει ότι τώρα που -λόγω κρίσης- το αλισβερίσι μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων είναι εκ των πραγμάτων στείρο, τώρα που το κέρας της αμάλθειας δεν προσφέρει αφειδώς αργομισθίες και θεσούλες στον δημόσιο τομέα, οι τρέλες, οι τσαμπουκάδες και οι επιθυμίες των καρεκλοκένταυρων δεν θα περνάνε.

Ο λαός αποφάσισε πως δεν τους έχει πια ανάγκη. Γι αυτό και δεν τους ανέχεται. Θα τους «μαυρίζει» , απογειώνοντας ταυτόχρονα κομμουνιστές και ακροδεξιούς, κόμματα που δεν φημίζονται για τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες, ψιθυρίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η κακώς εννοούμενη δημοκρατία στην σύγχρονη Ελλάδα έχει δημιουργήσει τερατουργήματα!