Η «Σοσιαλιστική Διεθνής» είναι μια οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν σοσιαλιστικά, εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από ολόκληρο τον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1951 ως συνέχεια της Διεθνούς των Εργατικών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων, η οποία αποτελούσε μετεξέλιξη της Β΄ Διεθνούς που υπήρχε από το 1889 και είχε σημαντική διεθνή πολιτική δράση μέχρι τα χρόνια του μεσοπολέμου.
Αυτά, τα γράφει η Wikipedia. Επί της ουσίας τώρα, ελπίζω να καταλαβαίνετε το βάρος μιας –ας πούμε- οργάνωσης της οποίας: 1) η ονομασία φέρει μόνο επίθετα (Σοσιαλιστική, Διεθνής) χωρίς ουσιαστικό (π.χ. Οργάνωση) έτσι ώστε να δημιουργείται ένα γοητευτικό μυστήριο γύρω από τη φύση του εν λόγω συνόλου. 2) τα κόμματα- μέλη πιστεύουν σε κάτι που παγκοσμίως έχει καταρρεύσει.
Πρόεδρος του πανίσχυρου αυτού «κονκλάβιου» είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος με την ιδιότητα τούτη βρέθηκε τις προηγούμενες τέσσερις μέρες στην ...κοντινή νήσο της Δομινικανής Δημοκρατίας.
Το άκουσμα αυτής της είδησης μου θύμισε τις «διαλέξεις» των περισσότερων γονέων που επιμένουν ότι όσο τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, δεν πρέπει να ασχολούνται με χρονοβόρες εξωσχολικές δραστηριότητες αν πρώτα δεν έχουν φροντίσει τα μαθήματά τους.
Είμαι σίγουρος ότι ο πρωθυπουργός συμφωνεί με αυτή την προτροπή. Εικάζω λοιπόν ότι θα πρέπει να νιώθει πολύ «επιμελής» σε ό,τι αφορά τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα ώστε να βρίσκει τόσο χρόνο για τις «εξωσχολικές» του δραστηριότητες, πόσο μάλλον όταν αυτές λαμβάνουν χώρα στην Καραϊβική...
Η αλήθεια είναι ότι άλλα περίμενα από έναν πρωθυπουργό που μόλις ανακάλυψε ότι η χώρα του ταλαιπωρείται από ένα έλλειμμα υψηλότερο του 12%. Φαντάζομαι όμως ότι για να μπορεί να ασκεί με επιτυχία τα καθήκοντα του υπουργού εξωτερικών και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θα αισθάνεται ασφαλής ως προς τη διευθέτηση τέτοιων βασικών ζητημάτων...
Αυτά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι με τι θα πρέπει να ασχολείται ο πρωθυπουργός μιας χώρας που έχει λύσει τα προβλήματά της, όπως για παράδειγμα της Νορβηγίας. Αν ακολουθεί το life style του Γιώργου, τότε θα πρέπει αντιστοίχως να αφιερώνει κι εκείνος πολλές ώρες στο δίαθλο (σκι και σκοποβολή), στην ταρίχευση ταράνδων και πιθανώς στο curling…
Σίγουρα θα ‘ χει τη χάρη του να κάθεσαι σ’ενα beach bar του Santo Domingo (ξυπόλητος αλλά φορώντας ακόμα το παντελόνι του κοστουμιού) και να συζητάς με τον σοσιαλιστή εκπρόσωπο της Αρούμπα για τα απειλητικά παγόβουνα που βρίσκονται μόλις 450 χιλιόμετρα μακριά από της Νέας Ζηλανδία.
Εκτιμώ όμως, ότι όταν η χώρα σου βρίσκεται στα όρια της δημοσιονομικής κατάρρευσης, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και σέρνεται και μια γρυπούλα, καλό θα ήταν να βρίσκεσαι στα πέριξ.
Είναι πέρα από προφανές ότι τα στελέχη χρειάζονται καθοδήγηση. Οι γκάφες μέχρι στιγμής δεν είναι λίγες, ενώ κατά καιρούς ακούγονται και τελείως παράλογες προτάσεις όπως π.χ. το τεκμήριο φορολόγησης στις πιστωτικές κάρτες -και όχι στον τρόπο και τα μέσα διαβίωσης-!
Πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος ήδη στηλιτεύουν τον πρωθυπουργό για τον τρόπο... συνεννόησης και επικοινωνίας που έχει επιλέξει, ενώ εκφράζουν δειλά -δειλά και τα πρώτα παράπονα για τα συχνά ταξίδια του.
Πριν από πέντε χρόνια, είχα βρεθεί στο εξωτερικό με έναν σημερινό υπουργό. Αφού γνωριστήκαμε καλά, είπαμε και δυο λόγια παραπάνω για τις ιδεολογικές και πολιτικές μας πεποιθήσεις. Όταν του ξεκαθάρισα ότι εγώ δεν ήμουν ΠΑΣΟΚ γιατί δεν πιστεύω στον Σοσιαλισμό, μου είπε με απότομο ύφος το εξής: «Σας παρακαλώ κύριε Κουδούνη. Σοβαροί άνθρωποι είμαστε. Είναι δυνατόν να μιλάμε σήμερα για σοσιαλισμό; Όλοι για μια δυνατή οικονομία αγωνιζόμαστε».
Ο συντηρητικός Άγγλος βουλευτής Cecil Palmer (1887-1971) είχε πει το εξής σοφό για τον Σοσιαλισμό: «Socialism is workable only in heaven where it isn't needed, and in hell where they've got it.» Αυτό φαίνεται πως κάποιοι δεν το ‘χουν καταλάβει ή υποκρίνονται πως δεν το ‘χουν καταλάβει. Τα μεγάλα προβλήματα πάντως δεν λύνονται ούτε εκ του μακρώθεν ούτε με παρεμβάσεις από τους «Παπουτσήδες». Αυτά προς το παρόν.
