Οι πολιτικοί έχασαν τους «πελάτες» τους!

Είναι πλέον τραγικοί οι περισσότεροι από αυτούς. Βλέποντας τώρα καθαρά ότι η πλειονότητα των πολιτών τούς αγνοεί επιδεικτικά, κάνουν τα πάντα προκειμένου να μας πείσουν ότι η αποχή από τις εκλογές συνιστά ανεύθυνη στάση. Σε αντίθεση φυσικά με τη δική τους «υπευθυνότητα» που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία, τη φτώχια και την κοινωνική αναταραχή.

Αναφέρομαι φυσικά στους Έλληνες πολιτικούς - κυρίως σε αυτούς που εκπροσωπούν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα- οι οποίοι και φέρουν όλη την ευθύνη για τη σημερινή κατάντια.
Ευτυχώς όμως , και ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία τριάντα χρόνια, η απάντηση του λαού ήταν ορθή και δίκαιη αν και ιδιαιτέρως σύνθετη.

Κατ’ αρχάς οι μισοί από εμάς απείχαν. Μετέτρεψαν την κάλπη σε πτυελοδοχείο και προτίμησαν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο παρά με τις εκλογές. Η στάση αυτή τηρήθηκε και μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας καθώς όπως έγινε γνωστό, μεταξύ 21.00 και 23.00 η μάχη της τηλεθέασης δόθηκε μεταξύ του Mega- που έδειχνε τα αποτελέσματα- και του Star που προέβαλε την αγαπημένη ελληνική ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο διάσημο ρόλο του Μαυρογιαλούρου!

Αυτοί που δεν απείχαν τώρα, ανέτρεψαν με την τίμια ψήφο τους ουκ ολίγα προγνωστικά. Κατ’ αρχάς διέψευσαν όλες τις προβλέψεις που έκαναν λόγο για εύκολες νίκες των φαβορί στις μεγάλες πόλεις. Είναι εντυπωσιακό ότι στους Δήμους της Αθήνας , του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, τα φαβορί (Κακλαμάνης, Μίχας και Γκιουλέκας) κατήγαγαν νίκες βραχείας κεφαλής, σαφώς μικρότερου εύρους απ’ ό,τι αναμενόταν. Τα αποτελέσματα στους δήμους αυτούς καταδεικνύουν για πρώτη φορά ότι οι ψηφοφόροι δεν παρασύρθηκαν από κομματικές σειρήνες, καθώς αποφάσισαν να στηρίξουν πρόσωπα και όχι κομματικές αφίσες. Οι επιδόσεις των κ.κ. Κικίλια και Καμίνη οφείλονται προφανώς σε αυτό.

Παρά όμως την πρωτόγνωρη αδιαφορία του λαού σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., οι εκπρόσωποι των κομμάτων που εδώ και δεκαετίες διασύρουν τη χώρα, θεώρησαν ότι είχαν δικαίωμα να διεκδικήσουν δάφνες νίκης –έστω μαραμένες- ενώ οι πλέον έμπειροι και πονηροί ξεκίνησαν με τις απαραίτητες νουθεσίες προς εκείνους τους… ανεύθυνους (!) που δεν άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα…

Με το δίκιο τους φυσικά… Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι. Όσο μειώνεται ο αριθμός των ψηφοφόρων , τόσο μειώνεται κι η πελατεία τους. Κι όσο μειώνεται η πελατεία, μειώνονται και τα … «προνόμια».

Ο λαός τώρα , έχοντας αφενός συνειδητοποιήσει πόσο επικίνδυνοι είναι για το μέλλον της χώρας και αφετέρου πόσο άχρηστοι είναι για το μέλλον όλων εκείνων που αναζητούν εργασία στο δημόσιο, δεν έχει πια το κίνητρο να «προσκυνάει» τις ποδιές τους!
Βαρύτατο το πλήγμα για τα «πρωτοκλασάτα» στελέχη που χωρίς να έχουν προσφέρει το παραμικρό σε αυτή τη χώρα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν προνόμια και ανέσεις που για κάποιο άγνωστο λόγο νομίζουν πως ισοβίως δικαιούνται.

Πάρτε για παράδειγμα τον Θόδωρο Πάγκαλο, 30 χρόνια βουλευτή και νυν αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του μόνο με γκάφες, αβελτηρίες, ύβρεις και προκλήσεις κατά του λαού. Θρασύτατος και μονίμως εριστικός τιμωρήθηκε παραδειγματικά την περασμένη Κυριακή καθώς η σύζυγός του που υποστηρίχθηκε από όλον τον κομματικό μηχανισμό πήρε 28% ενώ ο αντίπαλός της 56% - το λεγόμενο και doublescore- !!! (Καλά κι αυτή η καημένη αφού είχε δει ότι ολόκληρη Αλίκη Αρβανιτίδη –σύζυγος Πασχάλη δεν πέτυχε, θα είχε εκείνη τύχη ως σύζυγος Πάγκαλου;)

Το παράδειγμα της ανωτέρω κυρίας Χριστοφάκη –σύζυγο Πάγκαλου- καταδεικνύει ότι τώρα που -λόγω κρίσης- το αλισβερίσι μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων είναι εκ των πραγμάτων στείρο, τώρα που το κέρας της αμάλθειας δεν προσφέρει αφειδώς αργομισθίες και θεσούλες στον δημόσιο τομέα, οι τρέλες, οι τσαμπουκάδες και οι επιθυμίες των καρεκλοκένταυρων δεν θα περνάνε.

Ο λαός αποφάσισε πως δεν τους έχει πια ανάγκη. Γι αυτό και δεν τους ανέχεται. Θα τους «μαυρίζει» , απογειώνοντας ταυτόχρονα κομμουνιστές και ακροδεξιούς, κόμματα που δεν φημίζονται για τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες, ψιθυρίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η κακώς εννοούμενη δημοκρατία στην σύγχρονη Ελλάδα έχει δημιουργήσει τερατουργήματα!

Απεργία! Αυτή είναι η λύση!

Εδώ και αρκετές εβδομάδες έχω σταματήσει να εκφράζω τη γνώμη μου γραπτώς και δημοσίως καθώς πιστεύω ότι το μόνιμο ανάθεμα σε ό,τι κακό συμβαίνει γύρω μας, χωρίς ταυτόχρονη εναλλακτική πρόταση, είναι ανούσιο και σύντομα καταντά και βαρετό.

Το γεγονός ότι καταρρέουμε οικονομικά και κοινωνικά , αναδεικνύεται καθημερινά από τα τηλεοπτικά κανάλια και τους φίλους δημοσιογράφους, με ιδιαίτερο πάθος συχνά, έτσι ώστε οι τηλεθεατές να αναμένουν με αγωνία πλέον, το έκτακτο δελτίο που θα ανακοινώσει την επίσημη πτώχευση της χώρας.
Φυσικά δεν προτείνουν τίποτα… Απλώς εξαπολύουν κουραστικές επιθέσεις σε εκείνους που εκ των πραγμάτων φταίνε για την κατάντια της χώρας, καθώς το επάγγελμα που επέλεξαν –αυτό του πολιτικού- αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα μας,συνώνυμο του ψεύτη, μιζολάβου, λαοπλάνου καραγκιόζη.
Και αυτό όμως το γνωρίζαμε. Είναι δε τόσο γνωστό, ώστε αυτοί που δείχνουν έκπληξη κάθε φορά που αποκαλύπτεται μια περίπτωση «Τσοχατζόπουλου» να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν από υποκριτές έως τελείως ηλίθιοι!
Όταν προ μηνών αποκαλύφθηκε ο εν αποσύνθεση σκελετός που έκρυβε στην ντουλάπα της η ελληνική οικονομία, πρώτα τα κανάλια άρχιζαν να «μαστιγώνουν» τους κυβερνητικούς γιατί δεν ελάμβαναν τα απαραίτητα μέτρα. Προσφάτως, που άρχισαν να παίρνουν τα φαινομενικά αναγκαία και δυσάρεστα μέτρα, επετέθησαν ξανά στους κυβερνητικούς –π.χ. στον Ανδρέα Λοβέρδο- για τον αντίθετο λόγο.

Είναι προφανές λοιπόν ότι το ρόλο του μόνιμου κριτή με προφανές παπικό αλάθητο το παίζει άριστα το όποιο τηλεοπτικό κανάλι. Φυσικά δεν θα μπορούσα να παρεισφρήσω σ’ αυτό το έργο. Έπρεπε όμως να βρω μια λύση, μια πρόταση για να μπορέσω να συμμετέχω κι εγώ με αξιώσεις στον δημόσιο διάλογο. Κι ευτυχώς, χθες τη βρήκα. Η λύση αγαπητοί αναγνώστες, είναι η Απεργία!

Δυστυχώς δεν τη σκέφτηκα εγώ. Άλλοι με πρόλαβαν, αλλά όταν τους είδα να κρατούν υπερήφανα τα κοντάρια πάνω στις μπουκαπόρτες των πλοίων, τότε κατάλαβα πόσο μπροστά είναι! Όχι μόνο ως άνθρωποι, αλλά κυρίως ως μυαλά, ως ψυχές!

Μπορεί να μην ήταν πολλοί (καμιά σαρανταριά περίπου), αλλά ήταν λεβέντες! Ας είχαν απέναντί τους εκατοντάδες τουρίστες Έλληνες και ξένους. Δεν σκιάχτηκαν! Δεν λιποψύχησαν. Έμειναν εκεί εμποδίζοντας τους –φαινομενικά- αθώους συμπολίτες τους να ταξιδέψουν, όσο κι αν οι τελευταίοι βλαστημούσαν. Κατάφεραν όμως με τη γενναία αυτή στάση τους να δώσουν ένα μεγάλο μάθημα και στους αποτυχημένους πολιτικούς , και στους κερδοσκόπους και στους τεχνοκράτες της τρόϊκας!

Την πρώτη φορά που τους είδα, ομολογώ ότι σκέφτηκα ανάποδα. Δεν μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πόσο καλό κάνουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Νευρίασα και άρχισα να υβρίζω την κυβέρνηση και την αστυνομία που τους ανέχονταν, αντί να τους τσουβαλιάσουν και να τους μεταφέρουν ενώπιων του εισαγγελέως.
Πόσο άδικο είχα… Το κατάλαβα λίγες μέρες αργότερα όταν είδα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να ακολουθούν το παράδειγμά τους και να απεργούν όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, παραλύοντας ξανά τη χώρα.

Μια χώρα που δεν παράγει και πολλά. Γύρω στα 300 δις ευρώ το χρόνο. Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε μέρα γενικής απεργίας κοστίζει σε όλους μας 1 δις ευρώ. But this is just maths… Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μην χάσουμε τα κεκτημένα, ακόμα κι αν τα κεκτημένα είναι δανεικά. Σημασία έχει να δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο και να δανειζόμαστε όσο γίνεται περισσότερο πίνοντας ταυτόχρονα πολλούς καπουτσίνο των 6 ευρώ!

Κάποιοι βιάστηκαν και μίλησαν με βαριές κουβέντες κατά των πρωτοπόρων συντρόφων του Π.Α.Μ.Ε. και του ΚΚΕ που οργανώνουν αυτές τις λαϊκές δράσεις. Τους είπαν «αλήτες», «κηφήνες» μέχρι και «φασίστες» γιατί λέει με τη βία επιβάλλουν τη θέλησή τους. Δεν θα πέσω στο επίπεδό τους για να τους απαντήσω. Θα πω μόνο ότι οι λεβέντες –σχεδόν ήρωες- δικαιώθηκαν.
Μεταλαμπάδευσαν τα ιδανικά τους σε όλο σχεδόν το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Το μήνυμα πήραν σχεδόν αμέσως οι αγωνιστές-συνδικαλιστές της ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι –όπως γράφουν- για τη «μη τακτοποίηση (!!!) των συμβασιούχων συναδέλφων τους»! Τι κι αν η επικαιρότητα είναι «καυτή» και όλος ο πλανήτης παρακολουθεί το μουντιάλ. Η απεργία είναι η λύση!

Αρκετά ως εδώ όμως. Θα μπορούσα να ειρωνεύομαι σε δεκάδες σελίδες τις θλιβερές αυτές εξελίξεις, τις οποίες προσπάθησα ως τώρα να διακωμωδήσω προκειμένου να μην επιβαρύνω με σκληρούς χαρακτηρισμούς μια λογική επιχειρηματολογία που υποστηρίζει ότι όταν το κράτος καταρρέει κάνουμε το δυνατόν βέλτιστο και δεν ακολουθούμε πρακτικές οι οποίες μας βουλιάζουν περισσότερο μας εκθέτουν εκ νέου στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Δυστυχώς, δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται ή να απεργεί για το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει κανένα αναπτυξιακό μέτρο. Πού θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθούν αυτοί που διαμαρτύρονται αν δεν υπάρξει ανάπτυξη; Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι τα δανεικά τελείωσαν!

Η επιχειρηματική ανάπτυξη είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα της χώρας μας. Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα γι αυτό, λες και δεν τους αφορά το θέμα. Με τρομακτική φοροεπιδρομή προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και φυσικά αποτυγχάνει. Οι μισθοί μειώνονται, οι φόροι κατανάλωσης αυξάνονται, το κράτος εισπράττει λιγότερα. Λογική συνέπεια παράλογων πράξεων…

Τι θα πρέπει να γίνει; Όλο το κυβερνητικό σύστημα θα έπρεπε ήδη να ασχολείται με το πώς θα πείσει Έλληνες και ξένους επενδυτές να δημιουργήσουν επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Και λέω προπάντων Έλληνες καθώς όλοι αναφέρονται κυρίως στους ξένους λες κι αυτοί είναι ανόητοι και θα επενδύσουν στη χώρα μας τη στιγμή που εμείς στέλνουμε τα χρήματά μας στο εξωτερικό.

Κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος να πειστούν οι επιχειρηματίες να επενδύσουν στην Ελλάδα είναι ένας: το ελληνικό δημόσιο να εγγυηθεί μέσω ξένου τραπεζικού κολοσσού την επιστροφή των επενδυμένων χρημάτων σε περίπτωση που η ελληνική γραφειοκρατία ή αβελτηρία εμποδίσει την ολοκλήρωση των επενδύσεων ή την έναρξη της λειτουργίας της επιχείρησης.

Είμαι σίγουρος ότι το ελληνικό κράτος επιθυμεί για παράδειγμα την παρουσία της Four Seasons στην Ελλάδα. Θα μπορούσε λοιπόν να ζητήσει από την εν λόγω εταιρεία να καταθέσει τις προτάσεις της, να τις προεγκρίνει και εν συνεχεία να εγγυηθεί ότι εφόσον η εταιρεία θα ακολουθήσει τα συμφωνημένα τότε καμιά δημόσια υπηρεσία δεν θα δημιουργήσει κωλύματα και καθυστερήσεις. Στην περίπτωση δε που συμβεί κάτι τέτοιο τότε τα επενδυμένα χρήματα θα επιστραφούν εντόκως από διεθνή τραπεζικό θεματοφύλακα.

Μόνο με τρόπους σαν κι αυτόν θα μπορούσαμε να πετύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης που τώρα μοιάζουν αδύνατοι. Δεν είναι ανάγκη να γίνουμε Σιγκαπούρη . Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε λόγω ταμπεραμέντου. Θα μπορούσαμε όμως να γίνουμε Κύπρος, αντιγράφοντας απλά τους Κύπριους αδελφούς μας που πανηγυρίζουν τώρα γιατί δεν ενώθηκαν ποτέ με την Ελλάδα.

Εν πάση περιπτώσει, λύσεις υπάρχουν. Πρέπει όμως κάποιος να τις εφαρμόσει. Και όταν ασχολούμαστε κάθε μέρα με το ΠΑΜΕ και τις συνδικαλιστάρες, πού να βρεθεί καιρός για ανάπτυξη… Άσε που κάθε φορά που τους βλέπω, μου ‘ρχεται στο μυαλό μια ρήση του Πλινίου του πρεσβύτερου (Ρωμαίος φυσικός φιλόσοφος, 23-79 ) «Όταν ένα κτίριο πρόκειται να γκρεμιστεί, το εγκαταλείπουν όλα τα ποντίκια»!!!

Η Ελληνική οικονομία και η Ελένη Μενεγάκη!

Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσουμε σήμερα 100 τυχαίους Έλληνες να μας πουν ποιο κατά τη γνώμη τους είναι το κυριότερο πρόβλημα της οικονομίας, οι περισσότεροι εξ αυτών θα απαντήσουν «το έλλειμμα του προϋπολογισμού». Η απάντηση δεν είναι παράλογη. Είναι όμως κατά τη γνώμη μου λανθασμένη.
Κατ’ αρχάς το έλλειμμα στον προϋπολογισμό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν δε, ότι είναι χρήσιμο, με την προϋπόθεση τα λεφτά που δανείζεται μια χώρα να πηγαίνουν σε παραγωγικούς τομείς. Κι εμείς βέβαια αυτό κάναμε. Μοιράσαμε πλούτο σε «νταβατζήδες», πολιτικούς (βλ. SIEMENS κ.λ.π.) και μοναστήρια γιατί κατά τη γνώμη μας, οι τσέπες τους είναι οι παραγωγικοί τομείς αυτής της χώρας. Κάποιοι, κυρίως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας διαφωνούν έντονα με αυτές τις πάγιες ελληνικές επιλογές, αλλά δεν φταίμε εμείς αν αυτοί ορίζουν διαφορετικά την έννοια του «παραγωγικού τομέα»…
Επιπροσθέτως, το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώνεται σχετικά εύκολα σε ένα μεσοπρόθεσμο ορίζοντα αν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Στη δική μας περίπτωση τα πράγματα είναι απλά, σχεδόν μπακαλίστικα. Πρέπει να μειώσουμε πολύ τις δημόσιες δαπάνες και να αυξήσουμε τα έσοδα από φόρους πατάσσοντας τη φοροδιαφυγή.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως ήταν διατεθειμένη να προβεί σε τέτοιες «ακρότητες» αδιαφορώντας για τον Μέγα Δράκουλα της πολιτικής μας ζωής (όχι δεν εννοούσα αυτόν που πήγε το μυαλό σας-στο πολιτικό κόστος αναφερόμουν). Αυτό βέβαια κάποια στιγμή άλλαξε εξαιτίας των κοινωνικών ευαισθησιών που χαρακτηρίζουν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς…

Ως εκ τούτου, οι μεγάλες επαγγελματικές ομάδες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εξαιρούνται από τα νέα μέτρα μείωσης επιδομάτων – μισθών. Η αρχή έγινε από την «πολύπαθη» συντεχνία των λιμενεργατών και συνεχίζεται με τους μεροκαματιάρηδες βουλευτές, τους «ταλαίπωρους» υπαλλήλους της Βουλής και τους «κακομοίρηδες» διπλωμάτες. Όλοι αυτοί θα εξαιρεθούν από όποια μείωση εισοδημάτων καθώς η κυβέρνηση εκτιμά ότι αν προσθέσει κι άλλα «βάρη» στους κατατρεγμένους αυτούς κλάδους, θα δυναμιτίσει ανεπανόρθωτα την κοινωνική ειρήνη.
Εν πάση περιπτώσει, το σίγουρο είναι ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται. Λίγο πλάτη να βάλουν οι μισθωτοί και οι αγρότες, όλα θα γίνουν. Και το έλλειμμα θα μειωθεί σε ανεκτά επίπεδα, και τα spreads θα μειωθούν αναλόγως και η ελληνική οικονομία θα ξεφύγει προσωρινά από τη μέγγενη που έχει περιέλθει λόγω της ακατανόητης μανίας κάποιων κακών ανθρώπων (τους ονομάζουν κερδοσκόπους) που θέλουν να κερδίζουν χρήματα ψάχνοντας ή δημιουργώντας επενδυτικές ευκαιρίες ρισκάροντας δισεκατομμύρια…
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όλα αυτά γίνονται. Η χώρα λοιπόν βγαίνει από την κρίση και η οικονομία ακολουθεί ξανά μια ανοδική πορεία με στόχο την ανάπτυξη και την ευημερία… Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, το μεγάλο πρόβλημα που διαλύει αργά αλλά σταθερά την οικονομία της Ελλάδος είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Όπως πολύ ορθά μου επεσήμανε ένας Αμερικανός επιχειρηματίας πριν από τρία χρόνια, η Ελλάδα δεν έχει τίποτα που να χρειάζονται οι υπόλοιπες χώρες. Αυτό αγαπητοί φίλοι είναι το πρόβλημα.
Μπορεί ο ωμός Αμερικάνος να ακούστηκε λίγο άκομψος και υπερβολικός. Σε μεγάλο βαθμό όμως έχει δίκιο. Η Ελλάς, αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον υπόλοιπο κόσμο σε ανταγωνιστική ποιότητα ή τιμή. Θα μπορούσε φυσικά να προσφέρει εξαιρετικές τουριστικές υπηρεσίες καθώς ο πολιτισμός και η φυσική ομορφιά της χώρας μας είναι δύο στοιχεία άκρως… ανταγωνιστικά. Απλά είμαστε ακριβοί και δεν ξέρουμε καλά τη δουλειά.
Θα μπορούσαμε φυσικά να αποτελέσουμε κέντρο οικονομικών υπηρεσιών, αλλά η Αθήνα είναι ακριβή, έχουμε πολλές απεργίες και το internet δεν είναι αξιόπιστο. Επίσης για να αλλάξει έδρα μια εταιρεία χρειάζεται μέχρι και υπογραφή από τον νομάρχη! Άρα ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε αρρωστημένοι γραφειοκράτες, αργοί και αστείοι.
Για να επιβιώσουμε όμως ως χώρα πρέπει κάτι να κάνουμε καλά. Αλλιώς δεν θα είμαστε χρήσιμοι στον υπόλοιπο πλανήτη. Ας φτιάξουμε ξενοδοχεία, καζίνο και γήπεδα γκολφ. Ας μετατρέψουμε τη Μακρόνησο σε ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Ας κάνουμε επιτέλους κάτι. Έστω κι αν χρειαστεί να κάνουμε θυσίες.
Πάρτε για παράδειγμα το ζεύγος Λάτσιου – Μενεγάκη. Ο χωρισμός του διάσημου ζεύγους έγινε πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ τις τελευταίες καθώς η κουλτούρα του νεοέλληνα (λόγω του Πολιτισμού που ανέφερα νωρίτερα) είναι τόσο ευρεία ώστε ο μέσος πολίτης να δύναται να αφιερώσει πολλές ώρες τηλεθέασης , ανάγνωσης και κουβέντας στο εν λόγω θέμα. Περιέργως όμως ελάχιστοι κατάλαβαν ότι το πρόβλημα της σχέσης δεν ήταν συναισθηματικό αλλά κυρίως επιχειρηματικό:
Ο Άνδρας του ζεύγους είναι υψηλόβαθμος στέλεχος του ΑΝΤ1, υπεύθυνος προγράμματος. Η σύζυγός του όμως ήταν η αιτία -η εκπομπή της στον ALPHA κυριαρχούσε μέχρι πέρσι- που το πρόγραμμα του ΑΝΤ1 υστερούσε σε θεαματικότητα (και ως εκ τούτου σε ανταγωνιστικότητα) στην πρωινή ζώνη. Ο Άνδρας ως όφειλε όμως λόγω της επαγγελματικής του υπόστασης, έπρεπε να βρει μια λύση στο έλλειμμα αυτό. Επέλεξε λοιπόν ένα ανδρικό δίδυμο για το πρωινάδικο του ΑΝΤ1, εκθρονίζοντας με την επιλογή του αυτή, τη σύζυγό του από την κορυφή.
Ο Άνδρας κατάλαβε ότι η ανταγωνιστικότητα είναι το παν σήμερα. Και πέτυχε επαγγελματικά. Αυτό βέβαια μπορεί να του κόστισε προσωπικά, αλλά όπως προείπα, η οικονομική επιτυχία απαιτεί θυσίες.
Δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικοί αρνούνται να λάβουν αυτά τα μηνύματα. Ενώ το πλοίο έχει βρει στο παγόβουνο αυτοί διστάζουν να πουν στους επιβάτες ν’ ανέβουν στις βάρκες για να μην ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω. Έτσι όμως δεν σώνεις ούτε τους επιβάτες, ούτε το πλοίο…

Τα παιδιά μας θα μείνουν στην Ελλάδα;

Εύχομαι να έχουμε μια καλή χρονιά. Με υγεία και τύχη. Μια που το κράτος δεν βοηθάει αρκετά ώστε να έχουμε το πρώτο, θα χρειαστούμε σίγουρα το δεύτερο…
Τις τελευταίες 40 ημέρες παρατηρούσα χωρίς να μιλάω ή να γράφω. Δεν μου αρέσει να γίνεται κριτική απλά και μόνο γιατί έτσι πρέπει. Θεώρησα ότι ήταν νωρίς για να αρχίσουμε να στηλιτεύουμε μια νέα κυβέρνηση χωρίς ουσιαστικά να προτείνουμε κι εμείς, οι πολίτες, κάτι νέο ή χρήσιμο.

Είχα σοβαρές υποψίες ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και η φιλική συντροφιά που έχει αναλάβει τα κύρια υπουργικά πόστα θα τολμούσαν να πάρουν τα μέτρα εκείνα που απαιτούνται έτσι ώστε η χώρα να αρχίσει σιγά σιγά να πηγαίνει μπροστά.

Πίστεψα ότι ήταν αποφασισμένος να μας δώσει ένα λεπτό κλαδάκι για να μπορέσουμε να τραβήξουμε έστω το κεφάλι μας μέσα από τον λάκκο της κινούμενης άμμου όπου βουλιάζουμε εδώ και χρόνια.
Δυστυχώς, αποδείχτηκα για άλλη μια φορά ευκολόπιστος. Ο πρωθυπουργός, παρά την ισχυρή-νωπή λαϊκή εντολή που διαθέτει, δεν τολμά να πάρει τις αποφάσεις που απαιτούν οι καιροί. Δείχνει κι αυτός εγκλωβισμένος μέσα στα στενότατα όρια που δημιουργεί ο φόβος του «πολιτικού κόστους».Η πολυφορεμένη αυτή ιδεοληψία που έχει βρει μόνο ευήκοα ώτα ανάμεσα στους ριψάσπιδες νεοέλληνες «ηγέτες», φαίνεται πως βρίσκει εύφορο έδαφος και σε αυτή την …μοντέρνα, χωρίς κωλύματα(!), κυβέρνηση.

Προς επίρρωση τούτου, αναφέρω απλά τις βαρύγδουπες εξαγγελίες περί νέας, δίκαιης αλλά αυστηρής φορολόγησης που δεν ήταν άλλη φυσικά από νέες αυξήσεις στις τιμές των τσιγάρων, των ποτών και των …γονικών παροχών. Έτσι αποφάσισε να λύσει η κυβέρνηση το πρόβλημα των δημοσίων εσόδων…
Η προφανής δειλία που εμποδίζει την λήψη γενναίων αποφάσεων πηγάζει από το μόνιμο φόβο του πολιτικού κόστους. Ο όρος αυτός θα μείνει κατά τη γνώμη μου στην ιστορία ως η μάστιγα του νεότερου ελληνικού κράτους.
Επειδή όμως αυτή τη φορά η κατάσταση είναι πραγματικά δύσκολη, θα έπρεπε οι κυβερνώντες να καταλάβουν ότι από ‘δω και πέρα, το όποιο πολιτικό κόστος είναι άνευ σημασίας. Πρώτον γιατί αν υπάρξει θα είναι μικρό. Δεύτερον, αν δεν υπάρξει εξαιτίας της απουσίας σκληρών μέτρων, τότε δεν θα υπάρχουν και πολλοί –ιθαγενείς- Έλληνες να τους ψηφίζουν μετά από 10-20 χρόνια!Δεν υπερβάλλω καθόλου. Αυτή τη στιγμή, η Αθήνα είναι γεμάτη από Κύπριους δικηγόρους και Ελβετούς τραπεζίτες .Οι Έλληνες πρώτα κοιτάζουν να βγάλουν έξω τα λεφτά τους. Εν συνεχεία, θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν τις δουλειές τους. Και τέλος θα πάρουν την οικοσκευή. Και εν πάση περιπτώσει , αν δεν προλάβουν οι γονείς, θα το κάνουν σίγουρα τα παιδιά!
Μπορεί να ακούγεται βαρύ για ένα λαό με έντονη εθνική υπερηφάνεια, αλλά μετά από τόση παγκόσμια πρόοδο, τι να κάτσεις να κάνεις σε μια χώρα με νοσοκομεία που υπολειτουργούν και σαπίζουν, με πανεπιστήμια που καίγονται, με οικονομία που ρημάζει και με πολιτικούς που τρέμουν τη σκιά τους;Γιατί να υποφέρεις για ένα κράτος που έχει μόνο δύο μελήματα: πώς θα συντηρεί όσο το δυνατόν περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους και πώς θα αυξάνει τις περιουσίες των πολιτικών και των φίλων τους!
Δεν έχεις λόγο. Παρά μόνο ματαιοδοξία. Μια κούφια ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει σε μια Ελλάδα με προοδευτικά λόγια και συντηρητικά μυαλά…
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όλοι ότι η μεγάλη ζημιά είναι έτοιμη να συμβεί. Ήδη έχουν βγει στο εξωτερικό πολλά λεφτά. Οι ελληνικές τράπεζες προσπαθούν με διάφορα τρικ να το αποτρέψουν αλλά δεν τα καταφέρνουν. Γνωστοί μου, με καταθέσεις των 10.000 ευρώ, με ρωτούν πώς θα στείλουν τα χρήματά τους στην Κύπρο ή στην Αγγλία! Ο κόσμος πλέον φοβάται την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση δεν το καταλαβαίνει. Για να συνειδητοποιήσετε ποιοι μας διευθύνουν και πόσο φοβούνται, σας αναφέρω την εξής αξιόπιστη πληροφορία. Πριν από ένα μήνα περίπου, η υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου επισκέφτηκε τον Θεόδωρο Πάγκαλο , προκειμένου να συζητήσει μία λύση για τον αντικαπνιστικό νόμο, δεδομένου ότι κανείς δεν τον τηρεί με αποτέλεσμα το κράτος να ρεζιλεύεται για μια ακόμη φορά.
Ο «άρχοντας» αυτός της πολιτικής, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης ξέρετε τι εντολή της έδωσε; «Πήγαινέ το τέσσερις μήνες πίσω κοπέλα μου, μέχρι τον Απρίλιο, γιατί τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, έρχονται νέοι φόροι, μην τους κόψουμε και το κάπνισμα και πέσουν όλα μαζί!»
Ακούγοντας αυτό συνειδητοποίησα πόσο δίκιο έχουν αυτοί που λένε ότι κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν, ενώ ταυτόχρονα ήρθε στο μυαλό μια φράση από τον Αριστοφάνη (446 π.Χ- 386 π.Χ): « Έχεις όλα τα χαρακτηριστικά ενός δημοφιλούς πολιτικού: τρομακτική φωνή, κακή ανατροφή και χυδαίους τρόπους