Απεργία! Αυτή είναι η λύση!

Εδώ και αρκετές εβδομάδες έχω σταματήσει να εκφράζω τη γνώμη μου γραπτώς και δημοσίως καθώς πιστεύω ότι το μόνιμο ανάθεμα σε ό,τι κακό συμβαίνει γύρω μας, χωρίς ταυτόχρονη εναλλακτική πρόταση, είναι ανούσιο και σύντομα καταντά και βαρετό.

Το γεγονός ότι καταρρέουμε οικονομικά και κοινωνικά , αναδεικνύεται καθημερινά από τα τηλεοπτικά κανάλια και τους φίλους δημοσιογράφους, με ιδιαίτερο πάθος συχνά, έτσι ώστε οι τηλεθεατές να αναμένουν με αγωνία πλέον, το έκτακτο δελτίο που θα ανακοινώσει την επίσημη πτώχευση της χώρας.
Φυσικά δεν προτείνουν τίποτα… Απλώς εξαπολύουν κουραστικές επιθέσεις σε εκείνους που εκ των πραγμάτων φταίνε για την κατάντια της χώρας, καθώς το επάγγελμα που επέλεξαν –αυτό του πολιτικού- αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα μας,συνώνυμο του ψεύτη, μιζολάβου, λαοπλάνου καραγκιόζη.
Και αυτό όμως το γνωρίζαμε. Είναι δε τόσο γνωστό, ώστε αυτοί που δείχνουν έκπληξη κάθε φορά που αποκαλύπτεται μια περίπτωση «Τσοχατζόπουλου» να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν από υποκριτές έως τελείως ηλίθιοι!
Όταν προ μηνών αποκαλύφθηκε ο εν αποσύνθεση σκελετός που έκρυβε στην ντουλάπα της η ελληνική οικονομία, πρώτα τα κανάλια άρχιζαν να «μαστιγώνουν» τους κυβερνητικούς γιατί δεν ελάμβαναν τα απαραίτητα μέτρα. Προσφάτως, που άρχισαν να παίρνουν τα φαινομενικά αναγκαία και δυσάρεστα μέτρα, επετέθησαν ξανά στους κυβερνητικούς –π.χ. στον Ανδρέα Λοβέρδο- για τον αντίθετο λόγο.

Είναι προφανές λοιπόν ότι το ρόλο του μόνιμου κριτή με προφανές παπικό αλάθητο το παίζει άριστα το όποιο τηλεοπτικό κανάλι. Φυσικά δεν θα μπορούσα να παρεισφρήσω σ’ αυτό το έργο. Έπρεπε όμως να βρω μια λύση, μια πρόταση για να μπορέσω να συμμετέχω κι εγώ με αξιώσεις στον δημόσιο διάλογο. Κι ευτυχώς, χθες τη βρήκα. Η λύση αγαπητοί αναγνώστες, είναι η Απεργία!

Δυστυχώς δεν τη σκέφτηκα εγώ. Άλλοι με πρόλαβαν, αλλά όταν τους είδα να κρατούν υπερήφανα τα κοντάρια πάνω στις μπουκαπόρτες των πλοίων, τότε κατάλαβα πόσο μπροστά είναι! Όχι μόνο ως άνθρωποι, αλλά κυρίως ως μυαλά, ως ψυχές!

Μπορεί να μην ήταν πολλοί (καμιά σαρανταριά περίπου), αλλά ήταν λεβέντες! Ας είχαν απέναντί τους εκατοντάδες τουρίστες Έλληνες και ξένους. Δεν σκιάχτηκαν! Δεν λιποψύχησαν. Έμειναν εκεί εμποδίζοντας τους –φαινομενικά- αθώους συμπολίτες τους να ταξιδέψουν, όσο κι αν οι τελευταίοι βλαστημούσαν. Κατάφεραν όμως με τη γενναία αυτή στάση τους να δώσουν ένα μεγάλο μάθημα και στους αποτυχημένους πολιτικούς , και στους κερδοσκόπους και στους τεχνοκράτες της τρόϊκας!

Την πρώτη φορά που τους είδα, ομολογώ ότι σκέφτηκα ανάποδα. Δεν μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πόσο καλό κάνουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Νευρίασα και άρχισα να υβρίζω την κυβέρνηση και την αστυνομία που τους ανέχονταν, αντί να τους τσουβαλιάσουν και να τους μεταφέρουν ενώπιων του εισαγγελέως.
Πόσο άδικο είχα… Το κατάλαβα λίγες μέρες αργότερα όταν είδα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να ακολουθούν το παράδειγμά τους και να απεργούν όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, παραλύοντας ξανά τη χώρα.

Μια χώρα που δεν παράγει και πολλά. Γύρω στα 300 δις ευρώ το χρόνο. Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε μέρα γενικής απεργίας κοστίζει σε όλους μας 1 δις ευρώ. But this is just maths… Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μην χάσουμε τα κεκτημένα, ακόμα κι αν τα κεκτημένα είναι δανεικά. Σημασία έχει να δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο και να δανειζόμαστε όσο γίνεται περισσότερο πίνοντας ταυτόχρονα πολλούς καπουτσίνο των 6 ευρώ!

Κάποιοι βιάστηκαν και μίλησαν με βαριές κουβέντες κατά των πρωτοπόρων συντρόφων του Π.Α.Μ.Ε. και του ΚΚΕ που οργανώνουν αυτές τις λαϊκές δράσεις. Τους είπαν «αλήτες», «κηφήνες» μέχρι και «φασίστες» γιατί λέει με τη βία επιβάλλουν τη θέλησή τους. Δεν θα πέσω στο επίπεδό τους για να τους απαντήσω. Θα πω μόνο ότι οι λεβέντες –σχεδόν ήρωες- δικαιώθηκαν.
Μεταλαμπάδευσαν τα ιδανικά τους σε όλο σχεδόν το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Το μήνυμα πήραν σχεδόν αμέσως οι αγωνιστές-συνδικαλιστές της ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι –όπως γράφουν- για τη «μη τακτοποίηση (!!!) των συμβασιούχων συναδέλφων τους»! Τι κι αν η επικαιρότητα είναι «καυτή» και όλος ο πλανήτης παρακολουθεί το μουντιάλ. Η απεργία είναι η λύση!

Αρκετά ως εδώ όμως. Θα μπορούσα να ειρωνεύομαι σε δεκάδες σελίδες τις θλιβερές αυτές εξελίξεις, τις οποίες προσπάθησα ως τώρα να διακωμωδήσω προκειμένου να μην επιβαρύνω με σκληρούς χαρακτηρισμούς μια λογική επιχειρηματολογία που υποστηρίζει ότι όταν το κράτος καταρρέει κάνουμε το δυνατόν βέλτιστο και δεν ακολουθούμε πρακτικές οι οποίες μας βουλιάζουν περισσότερο μας εκθέτουν εκ νέου στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Δυστυχώς, δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται ή να απεργεί για το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει κανένα αναπτυξιακό μέτρο. Πού θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθούν αυτοί που διαμαρτύρονται αν δεν υπάρξει ανάπτυξη; Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι τα δανεικά τελείωσαν!

Η επιχειρηματική ανάπτυξη είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα της χώρας μας. Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα γι αυτό, λες και δεν τους αφορά το θέμα. Με τρομακτική φοροεπιδρομή προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και φυσικά αποτυγχάνει. Οι μισθοί μειώνονται, οι φόροι κατανάλωσης αυξάνονται, το κράτος εισπράττει λιγότερα. Λογική συνέπεια παράλογων πράξεων…

Τι θα πρέπει να γίνει; Όλο το κυβερνητικό σύστημα θα έπρεπε ήδη να ασχολείται με το πώς θα πείσει Έλληνες και ξένους επενδυτές να δημιουργήσουν επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Και λέω προπάντων Έλληνες καθώς όλοι αναφέρονται κυρίως στους ξένους λες κι αυτοί είναι ανόητοι και θα επενδύσουν στη χώρα μας τη στιγμή που εμείς στέλνουμε τα χρήματά μας στο εξωτερικό.

Κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος να πειστούν οι επιχειρηματίες να επενδύσουν στην Ελλάδα είναι ένας: το ελληνικό δημόσιο να εγγυηθεί μέσω ξένου τραπεζικού κολοσσού την επιστροφή των επενδυμένων χρημάτων σε περίπτωση που η ελληνική γραφειοκρατία ή αβελτηρία εμποδίσει την ολοκλήρωση των επενδύσεων ή την έναρξη της λειτουργίας της επιχείρησης.

Είμαι σίγουρος ότι το ελληνικό κράτος επιθυμεί για παράδειγμα την παρουσία της Four Seasons στην Ελλάδα. Θα μπορούσε λοιπόν να ζητήσει από την εν λόγω εταιρεία να καταθέσει τις προτάσεις της, να τις προεγκρίνει και εν συνεχεία να εγγυηθεί ότι εφόσον η εταιρεία θα ακολουθήσει τα συμφωνημένα τότε καμιά δημόσια υπηρεσία δεν θα δημιουργήσει κωλύματα και καθυστερήσεις. Στην περίπτωση δε που συμβεί κάτι τέτοιο τότε τα επενδυμένα χρήματα θα επιστραφούν εντόκως από διεθνή τραπεζικό θεματοφύλακα.

Μόνο με τρόπους σαν κι αυτόν θα μπορούσαμε να πετύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης που τώρα μοιάζουν αδύνατοι. Δεν είναι ανάγκη να γίνουμε Σιγκαπούρη . Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε λόγω ταμπεραμέντου. Θα μπορούσαμε όμως να γίνουμε Κύπρος, αντιγράφοντας απλά τους Κύπριους αδελφούς μας που πανηγυρίζουν τώρα γιατί δεν ενώθηκαν ποτέ με την Ελλάδα.

Εν πάση περιπτώσει, λύσεις υπάρχουν. Πρέπει όμως κάποιος να τις εφαρμόσει. Και όταν ασχολούμαστε κάθε μέρα με το ΠΑΜΕ και τις συνδικαλιστάρες, πού να βρεθεί καιρός για ανάπτυξη… Άσε που κάθε φορά που τους βλέπω, μου ‘ρχεται στο μυαλό μια ρήση του Πλινίου του πρεσβύτερου (Ρωμαίος φυσικός φιλόσοφος, 23-79 ) «Όταν ένα κτίριο πρόκειται να γκρεμιστεί, το εγκαταλείπουν όλα τα ποντίκια»!!!