Ο λαός «εξέθεσε» τους εκπροσώπους του!

Για δεύτερη φορά μέσα σε δύο μήνες, ο λαός έδωσε μια δυνατή σφαλιάρα στους δημοσκόπους και σ’ εκείνους που διατείνονται ότι οι πολίτες είναι «πρόβατα». Η μεγάλη νίκη του Αντώνη Σαμαρά και η τεράστια συμμετοχή των ψηφοφόρων δεν είχαν προβλεφθεί από κανέναν.

Το γεγονός ότι η πλειονότητα των νυν και πρώην βουλευτών της Ν.Δ. υποστήριξε ευθαρσώς την Ντόρα Μπακογιάννη δεν έδρασε καταλυτικά στη συνείδηση των Νεοδημοκρατών που «εξέθεσαν» με την επίλογή τους, τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους.
«Everything is changing. People are taking their comedians seriously and the politicians as a joke.» Αυτό είπε ο Αμερικανός κωμικός Will Rogers (1879-1935) πριν από εκατό χρόνια. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο αυτό το απόφθεγμά του ταιριάζει στη σημερινή Ελλάδα.

Οι σωστές και λανθασμένες κινήσεις νικητών και ηττημένων θα γίνουν αντικείμενο –μάλλον βαρετών – συζητήσεων μεταξύ πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων για πολλές ακόμα ημέρες. Θα ακούσετε πολλάκις ότι η κα Μπακογιάννη έσφαλλε γιατί απευθύνθηκε σε ένα εικονικό ακροατήριο , ευρέως διευρυμένο προς το κέντρο, που όπως φάνηκε δεν υπάρχει επί της παρούσης στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας.
Θα ακούσετε επίσης ότι η Ντόρα διέπραξε ένα κεφαλαιώδες επικοινωνιακό λάθος όταν μέσω παρασκηνιακών διαύλων,θέλησε να διατυμπανίσει ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εύχεται να κερδίσει ο Σαμαράς γιατί τον θεωρεί εύκολο(;) αντίπαλο.

Αυτά όμως λίγη σημασία έχουν τώρα. Οι περαιτέρω αναλύσεις που παράγονται για να εξηγήσουν το αποτέλεσμα περιττεύουν. Εκτιμώ, ότι ο Σαμαράς νίκησε γιατί κατάφερε να γίνει πιο συμπαθής και πιο προσηνής από την Μπακογιάννη. Κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. ότι το δικό του, πιο ανθρώπινο και πιο καθαρό –δεξιό- προφίλ είναι το πλέον ιδανικό για την αρχηγία της παράταξής τους. Τόσο απλά.

Άλλα όμως είναι κατά τη γνώμη μου τα σημαντικά στοιχεία αυτής της εκλογής στα οποία αξίζει να σταθεί κανείς: Πρώτον η εκκωφαντική διαφωνία μεταξύ ψηφοφόρων και στελεχών και δεύτερον η μεγάλη συμμετοχή.

Την Κυριακή επισκέφθηκα διάφορα εκλογικά κέντρα της Β’ Αθηνών για να πάρω μια αίσθηση των πραγμάτων από πρώτο χέρι. Δεν ψήφισα όμως. Επέλεξα να παραμείνω ανένταχτος για να μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Δυστυχώς οι περισσότεροι βουλευτές ακολούθησαν διαφορετική γραμμή από τη δική μου και «στρατοπέδευσαν» αναλόγως... Αυτό όμως δεν άρεσε στο λαό!

Στο εκλογικό κέντρο των Μελισσίων όπου και κοντοστάθηκα για μια πορτοκαλάδα, εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου η εξής αποκαλυπτική της γενικότερης τάσης, σκηνή: Μία καλοβαλμένη κυρία, γύρω στα 59, πλησίασε ευγενικά τον βουλευτή Β’ Αθηνών της Ν.Δ. κ. Αργύρη Ντινόπουλο, και με δυνατή φωνή του είπε:
-Κύριε Ντινόπουλε είμαι ψηφοφόρος σας. Δεν πρόκειται όμως να σας ξαναψηφίσω διότι εκμεταλλευθήκατε τη θέση σας για να πάρετε το μέρος της κας Μπακογιάννη.
-Δηλαδή για να σας είμαι αρεστός και να με ξαναψηφίσετε θα έπρεπε να ακολουθήσω τη δική σας γνώμη; απάντησε σοφά ο βουλευτής Ντινόπουλος.
-«Όχι» του απάντησε αποφασιστικά η κυρία. «Δεν θα έπρεπε να πάρετε δημοσίως τη θέση κανενός!»
Μετά από τον σύντομο αυτό διάλογο αναθάρρησαν κι άλλοι παρευρισκόμενοι οι οποίοι ελαφρώς προπηλάκισαν –λεκτικά- τον κ. Ντινόπουλο που αποχώρησε ταχύτατα.

Η σκηνή αυτή φανερώνει τη σαφή αντίθεση των πολιτών απέναντι στο σόου που στήθηκε από τους εκατέρωθεν χειροκροτητές, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το αξίωμα του βουλευτή, επιχείρησαν να ποδηγετήσουν τους ψηφοφόρους τους κατά τη διάρκεια μια αναγκαίας «εμφύλιας» πολιτικής μάχης, αψηφώντας τους κινδύνους της επόμενης μέρας.

Οφείλω –και πλέον μπορώ- να σας πω ότι όλα αυτά τα είχε προβλέψει ο Σαμαράς από το 2003. Κάποιο βράδυ της θαυμάσιας αυτής χρονιάς, είχα δειπνήσει με τον σημερινό αρχηγό κι έναν κοινό μας φίλο στην «Κατσαρίνα», την αγαπημένη του ταβέρνα στην Κηφισιά.
Του είχα πει τότε ότι, σύμφωνα με τη δική μου αίσθηση, μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της Ν.Δ. ήταν έτοιμη να τον καλωσορίσει ξανά στο κόμμα, ενώ το ίδιο μήνυμα έπαιρνα και από αρκετούς τότε βουλευτές. Ο Σαμαράς λοιπόν μου είπε τότε το εξής: « Για τον κόσμο δεν αμφιβάλλω. Για τους βουλευτές όμως και τα στελέχη έχω μεγάλες αμφιβολίες. Και αυτό γιατί όλοι τους γνωρίζουν ότι η παρουσία μου στο κόμμα σημαίνει αυτομάτως και την εν δυνάμει υποψηφιότητά μου για την αρχηγία του, όποτε κι αν έρθει αυτή η ώρα. Μια τέτοια εξέλιξη θα ανέτρεπε πολλές από τις ισορροπίες και τα κεκτημένα που έχουν διαμορφωθεί για τους περισσότερους, όλα αυτά τα χρόνια που απέχω. Να είσαι σίγουρος λοιπόν ότι αν ποτέ έρθει αυτή η ώρα, οι περισσότεροι βουλευτές και τα στελέχη που τώρα δείχνουν να με καλωσορίζουν, την κρίσιμη στιγμή της εκλογής θα βρεθούν σχεδόν σύσσωμοι απέναντί μου.»
Είχε απόλυτο δίκιο. Σε όλα. Αυτό βέβαια που δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ήταν η τεράστια συμμετοχή των απλών ψηφοφόρων στη διαδικασία εκλογής. Το γεγονός αυτό δεν ισχυροποιεί μόνο τη θέση του νέου αρχηγού, αλλά στέλνει ταυτόχρονα ένα ισχυρό μήνυμα αντιπολιτευτικής παρουσίας στην κυβέρνηση που μοιάζει να ολιγορεί και να επαναπαύεται...

Τελειώνοντας, θα ήθελα να στείλω τις θερμές μου ευχές μου για μια επιτυχή πορεία τα επόμενα δύσκολα χρόνια. Μετά από πολυετή αγώνα, κατάφερες να πάρεις μια θέση που αρμόζει στο κύρος, το ήθος και την αξία σου. Ελπίζω να τιμήσεις όχι μόνο την παράταξη που χρόνια τώρα της προσφέρεις όλο σου το «είναι», αλλά και ολόκληρη τη χώρα που σε στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις για να φέρεις εις πέρας την τιτάνια αποστολή σου (απευθύνομαι φυσικά στην Μαρία Δαμανάκη, την νέα Επίτροπο Αλιείας της Ε.Ε.)

Εδώ ο κόσμος χάνεται...

Η «Σοσιαλιστική Διεθνής» είναι μια οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν σοσιαλιστικά, εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από ολόκληρο τον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1951 ως συνέχεια της Διεθνούς των Εργατικών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων, η οποία αποτελούσε μετεξέλιξη της Β΄ Διεθνούς που υπήρχε από το 1889 και είχε σημαντική διεθνή πολιτική δράση μέχρι τα χρόνια του μεσοπολέμου.
Αυτά, τα γράφει η Wikipedia. Επί της ουσίας τώρα, ελπίζω να καταλαβαίνετε το βάρος μιας –ας πούμε- οργάνωσης της οποίας: 1) η ονομασία φέρει μόνο επίθετα (Σοσιαλιστική, Διεθνής) χωρίς ουσιαστικό (π.χ. Οργάνωση) έτσι ώστε να δημιουργείται ένα γοητευτικό μυστήριο γύρω από τη φύση του εν λόγω συνόλου. 2) τα κόμματα- μέλη πιστεύουν σε κάτι που παγκοσμίως έχει καταρρεύσει.

Πρόεδρος του πανίσχυρου αυτού «κονκλάβιου» είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος με την ιδιότητα τούτη βρέθηκε τις προηγούμενες τέσσερις μέρες στην ...κοντινή νήσο της Δομινικανής Δημοκρατίας.

Το άκουσμα αυτής της είδησης μου θύμισε τις «διαλέξεις» των περισσότερων γονέων που επιμένουν ότι όσο τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, δεν πρέπει να ασχολούνται με χρονοβόρες εξωσχολικές δραστηριότητες αν πρώτα δεν έχουν φροντίσει τα μαθήματά τους.

Είμαι σίγουρος ότι ο πρωθυπουργός συμφωνεί με αυτή την προτροπή. Εικάζω λοιπόν ότι θα πρέπει να νιώθει πολύ «επιμελής» σε ό,τι αφορά τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα ώστε να βρίσκει τόσο χρόνο για τις «εξωσχολικές» του δραστηριότητες, πόσο μάλλον όταν αυτές λαμβάνουν χώρα στην Καραϊβική...
Η αλήθεια είναι ότι άλλα περίμενα από έναν πρωθυπουργό που μόλις ανακάλυψε ότι η χώρα του ταλαιπωρείται από ένα έλλειμμα υψηλότερο του 12%. Φαντάζομαι όμως ότι για να μπορεί να ασκεί με επιτυχία τα καθήκοντα του υπουργού εξωτερικών και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θα αισθάνεται ασφαλής ως προς τη διευθέτηση τέτοιων βασικών ζητημάτων...
Αυτά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι με τι θα πρέπει να ασχολείται ο πρωθυπουργός μιας χώρας που έχει λύσει τα προβλήματά της, όπως για παράδειγμα της Νορβηγίας. Αν ακολουθεί το life style του Γιώργου, τότε θα πρέπει αντιστοίχως να αφιερώνει κι εκείνος πολλές ώρες στο δίαθλο (σκι και σκοποβολή), στην ταρίχευση ταράνδων και πιθανώς στο curling…
Σίγουρα θα ‘ χει τη χάρη του να κάθεσαι σ’ενα beach bar του Santo Domingo (ξυπόλητος αλλά φορώντας ακόμα το παντελόνι του κοστουμιού) και να συζητάς με τον σοσιαλιστή εκπρόσωπο της Αρούμπα για τα απειλητικά παγόβουνα που βρίσκονται μόλις 450 χιλιόμετρα μακριά από της Νέας Ζηλανδία.
Εκτιμώ όμως, ότι όταν η χώρα σου βρίσκεται στα όρια της δημοσιονομικής κατάρρευσης, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και σέρνεται και μια γρυπούλα, καλό θα ήταν να βρίσκεσαι στα πέριξ.
Είναι πέρα από προφανές ότι τα στελέχη χρειάζονται καθοδήγηση. Οι γκάφες μέχρι στιγμής δεν είναι λίγες, ενώ κατά καιρούς ακούγονται και τελείως παράλογες προτάσεις όπως π.χ. το τεκμήριο φορολόγησης στις πιστωτικές κάρτες -και όχι στον τρόπο και τα μέσα διαβίωσης-!
Πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος ήδη στηλιτεύουν τον πρωθυπουργό για τον τρόπο... συνεννόησης και επικοινωνίας που έχει επιλέξει, ενώ εκφράζουν δειλά -δειλά και τα πρώτα παράπονα για τα συχνά ταξίδια του.

Πριν από πέντε χρόνια, είχα βρεθεί στο εξωτερικό με έναν σημερινό υπουργό. Αφού γνωριστήκαμε καλά, είπαμε και δυο λόγια παραπάνω για τις ιδεολογικές και πολιτικές μας πεποιθήσεις. Όταν του ξεκαθάρισα ότι εγώ δεν ήμουν ΠΑΣΟΚ γιατί δεν πιστεύω στον Σοσιαλισμό, μου είπε με απότομο ύφος το εξής: «Σας παρακαλώ κύριε Κουδούνη. Σοβαροί άνθρωποι είμαστε. Είναι δυνατόν να μιλάμε σήμερα για σοσιαλισμό; Όλοι για μια δυνατή οικονομία αγωνιζόμαστε».
Ο συντηρητικός Άγγλος βουλευτής Cecil Palmer (1887-1971) είχε πει το εξής σοφό για τον Σοσιαλισμό: «Socialism is workable only in heaven where it isn't needed, and in hell where they've got it.» Αυτό φαίνεται πως κάποιοι δεν το ‘χουν καταλάβει ή υποκρίνονται πως δεν το ‘χουν καταλάβει. Τα μεγάλα προβλήματα πάντως δεν λύνονται ούτε εκ του μακρώθεν ούτε με παρεμβάσεις από τους «Παπουτσήδες». Αυτά προς το παρόν.

Ελλάς: Η χώρα της "κονσέρβας"

Πάλι δεν βλέπω προκοπή. Η κατάσταση βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, τα πράγματα επί της ουσίας δεν αλλάζουν.

Πρέπει επιτέλους να γίνει καταληπτό από όλους ότι η Ελλάς είναι μια χώρα βαθιάς συντήρησης. Δεν μας αρέσει το φρέσκο. Έχουμε συνηθίσει την «κονσέρβα» και δεν την αλλάζουμε. Προσποιούμαστε ότι έχουμε γίνει προοδευτικοί ακουμπώντας σε κάποια νέα κοινωνικά δεδομένα όπως η σχετική αποδοχή της ομοφυλοφυλίας, των τατουάζ και του piercing, αλλά αυτά είναι εύκολα και ανούσια θέματα.
Αν δεν σε ενοχλεί η φούστα του Λάκη Γαβαλά ή το σκουλαρίκι στο φρύδι του νεαρού που συνοδεύει την κόρη σου, εύγε! Αλλά αυτό δεν είναι πρόοδος. Είναι συνήθεια.

Εμένα λοιπόν δεν μ’ αρέσει η φούστα στους άνδρες. Ούτε τα σκουλαρίκια στη γλώσσα. Θα αγωνιστώ όμως για να αποκτήσει η πόλη μου πεζοδρόμια. Δεν θα χτίσω σπίτι μες στο δάσος. Θα κόψω –και θα ζητήσω- απόδειξη γιατί δεν γίνεται να κλέβω για πάντα την εφορία. Μήπως είμαι εγώ ο συντηρητικός;

Όταν θα θελήσω να διαμαρτυρηθώ για κάτι, δεν θα κλείσω τους δρόμους για να ταλαιπωρήσω 200.000 συμπολίτες μου. Μπορώ να το κάνω στα φαρδιά πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Αν χρειαστεί να απεργήσω, θα το κάνω. Αλλά όχι με όποιο κόστος. Δεν θα διαλύσω τη χώρα απλά και μόνο γιατί θέλω να συνεχίσω να εργάζομαι ελάχιστα και να πληρώνομαι αδρά.
Και τέλος, όταν έρθει ή στιγμή να μπω σε ένα βαγόνι ή σ’ ένα ασανσέρ, θ’ αφήσω να προηγηθούν εκείνοι που περίμεναν πριν από μένα. Αυτό, δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι δείγμα προόδου.
Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, γιατί απλά εμείς δεν θέλουμε τίποτα ν’ αλλάξει. Πάρτε για παράδειγμα το κάπνισμα. Αυτή τη στιγμή, επιτρέπεται σιωπηρά σχεδόν παντού. Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε γνωστό καφε-μπαρ των Βορείων προαστίων, ζήτησα από την υπεύθυνη να μάθω γιατί κάπνιζαν όλοι εντός του μαγαζιού. Η απάντηση ήταν αποστομοτική: «Όταν το απαγορέψαμε , η δουλειά έπεσε απότομα. Οπότε το ξαναεπιτρέψαμε»!
Το 2005 είχα την τύχη να επισκεφτώ τη Νότια Αφρική. Μια χώρα με υψηλή εγκληματικότητα και με το 30% του πληθυσμού να είναι φορείς του AIDS. Ίσχυε από τότε η απαγόρευση του καπνίσματος. Και σας βεβαιώνω ότι κανείς δεν τολμούσε να το αγνοήσει.
Εμείς εδώ είμαστε διαφορετικοί. Μπορεί να μην υποφέρουμε από AIDS και υψηλή εγκληματικότητα, αλλά έχουμε άλλα χούγια. Πρώτον θέλουμε να καπνίζουμε. Δεύτερον, θέλουμε να καθόμαστε και να μας πληρώνουν αυτοί που δουλεύουν. (Να μου πεις, άμα κάθεσαι όλη τη μέρα, να μην ανάψεις και κάνα τσιγαράκι να περάσει η ώρα;)
Θέλουμε να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και το απαιτούμε από το κράτος με κάθε τρόπο. Το ηλίθιο κράτος δε, υποκύπτει στις πιέσεις μας και συνεχίζει να προσλαμβάνει όλο και περισσότερους για να εξασφαλίσει «κοινωνική ειρήνη».

Όταν όμως έρθει η «κακιά η ώρα» και τα ταμεία αδειάσουν, κανείς δεν υποχωρεί, κανείς δεν παραχωρεί έστω και ένα μικρό μέρος των επαίσχυντων προνομίων που κακώς έχει αποκτήσει.

Δείτε τους λιμενεργάτες. Βγήκαν στη φόρα οι απολαβές και τα κόλπα τους. Χρόνια τώρα πλουτίζουν προσφέροντας εργασία που είναι απολύτως δυσανάλογη με τις απολαβές τους. Παρόλα αυτά, προτιμούν να διαλύσουν τον εμπορικό κόσμο της χώρας, παρά να συνετιστούν.

Τι κάνει γι αυτό η προοδευτική κυβέρνηση και η προοδευτική κοινωνία μας; Απλά τους ανέχεται, συμβάλλοντας έτσι στη μεγιστοποίηση του προβλήματος.
Τελικά, ξέρετε τι σημαίνει «πρόοδος» αγαπητοί φίλοι; Η απόλυτη αδιαφορία απέναντι στο πολιτικό κόστος που επιφέρουν οι γενναίες αλλά απαραίτητες για τον τόπο τομές. Κάποιοι φαίνεται, μπέρδεψαν την «πρόοδο» με την cool υπουργική εμφάνιση, το μικρό αυτοκίνητο και την προηγούμενη άστατη κι «αγέρωχη» ζωή. Δεν είναι έτσι όμως... Η χώρα νοσεί βαριά. Χρειάζεται θεραπεία με ηλεκτροσόκ, όχι πλαστικό χειρουργό!

Δυστυχώς έχουμε μετατραπεί σε ένα μάτσο συντηρητικούς τεμπέληδες που μόνο στόχο έχουν να μη χαλάσουν τη βολή τους.
Έχουμε μείνει πίσω σε όλα. Από την παιδεία και την υγεία μέχρι τους εναλλακτικούς τρόπους έκτισης ποινών ή παραγωγής ενέργειας. Γίναμε τελευταίοι σε όλα. Οι άλλοι τρέχουν κι εμείς αγοράζουμε κομπολόγια!
Ο Oscar Wilde (1854-1900) είχε γράψει κάποτε το εξής : «Discontent is the first step in the progress of a man or a nation». Δηλαδή, λίγο ζόρι δεν βλάπτει...
Όλα βέβαια αλλάζουν. Αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται ψυχή. Και ψυχή δεν βλέπω

Οι επαγγελματίες πολιτικοί και τα «ταγάρια»

Ένας στενός μου φίλος, ιατρός αλλά και εξαιρετικός ιστορικός, ο Protesilaos, μου είπε πριν από μερικά χρόνια να προσέξω τις φωτογραφίες από τις ορκωμοσίες των κυβερνήσεων των αποστατών.

Οι «υπουργοί», σε πολλές από αυτές, φορούσαν ανοιχτόχρωμα κοστούμια παρά το γεγονός ότι οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί απόγευμα ή βράδυ. Το στοιχείο αυτό αποδείκνυε ότι όλοι ήταν «υπό περιορισμό» σε κάποιο διαμέρισμα πέριξ των ανακτόρων από το πρωί
-γιατί φοβόντουσαν μην τους φύγουν- μέχρι την ώρα της ορκωμοσίας.

Κανείς φυσικά δεν θα επέλεγε ένα μπεζ ή γκρι κοστούμι για μια τέτοια περίσταση. Οι ενδυματολογικοί κανόνες της εποχής ήταν σαφείς, αυστηροί και με ...γούστο .

Οι καιροί βέβαια άλλαξαν. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον τα πιγκουινάτα σακάκια και τα ημίψηλα καπέλα. Τα αυστηρά πρωτόκολλα που αφορούν στην εμφάνιση έχουν διακορευθεί εντελώς, σε αντίθεση φυσικά με το πολίτευμα μας που γνωρίζει μακρά περίοδο δόξας και ...ευστάθειας.

Τρανή απόδειξη όλων αυτών η Τίνα Μπιρμπίλη. Μία –άγνωστη στο ευρύ κοινό- επιστήμων, που ορκίστηκε υπουργός Περιβάλλοντος παρουσία του Μακαριότατου και του Προέδρου της Δημοκρατίας, φορώντας πλατφόρμες και κρατώντας ένα σακίδιο που εφεξής θα αποκαλώ «ταγάρι».

Προσέξτε την πλήρη αντίθεση με τον προκάτοχό της Γιώργο Σουφλιά, ο οποίος φυσικά δεν είχε ιδρύσει το εν λόγω υπουργείο (δεν ήθελε βρε αδερφέ!), το οποίο αποτελούσε όμως κλάσμα του υπερυπουργείου του.

Επαγγελματίας πολιτικός αυτός, κοντά στα εβδομήντα, κολλητός με όλους τους ...εκδότες. Σαραντάρα αυτή, «αιχμάλωτη» της πρόσφατης μόδας για την προστασία του περιβάλλοντος, επαγγελματίας φίλη του Γιώργου και στενή συνεργάτιδά του.

Ανόμοιες φιγούρες που προσωποποιούν άψογα δύο σχολές. Του επαγγελματία και του ερασιτέχνη πολιτικού.

Οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι συνήθως ψεύτες (το «συνήθως» εννοείται σε κάθε φράση του κειμένου από ‘δω και πέρα). Έχουν ξύλινο λόγο και λένε αυτά που θέλουν, ασχέτως τι έχει προηγηθεί στην συζήτηση. Κάτι δηλαδή σαν τον Αυτιά στη διαβόητη πλέον συνέντευξη με τον Ψωμιάδη.

Φοράνε κοστούμι ή ταγέρ, παρουσιάζουν τάσεις ορθοφωνίας, έχουν ανύπαρκτη ή μέτρια επαγγελματική καριέρα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πότε θα γίνει υφυπουργοί.

Σκορπούν τις περισσότερες ώρες τους σε ανούσιες συζητήσεις εκτός Βουλής, ενώ αρκετοί από αυτούς αναζητούν επιμόνως Αμερικανούς πράκτορες για να τους διαβεβαιώσουν ότι μόλις αναλάβουν χαρτοφυλάκιο, θα συζητήσουν με χαρά μαζί τους όλα τα «θέματα» που απασχολούν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποιοι δε ονειρεύονται ότι τους κλείνουν και πονηρά το μάτι.

Τέλος, προσφέρουν γη και ύδωρ σε σπόνσορες και δημοσιογράφους. Οι πρώτοι είναι οι καθοδηγητές τους. Οι δεύτεροι αποτελούν τους «αγωγούς» των σκέψεων και των ενεργειών τους, τις οποίες με πάθος επιθυμούν να επικοινωνήσουν στην πολική τους πελατεία μαζί φυσικά με μια ωραία, απολύτως διαστρεβλωμένη, φωτογραφία της φάτσας τους.

Αυτά κάνουν οι επαγγελματίες. Πάμε στα «ταγάρια» τώρα.

Με εξαιρετικές συνήθως σπουδές, κατάφεραν να διαβρώσουν το μυϊκό ιστό κυρίως του ΠΑΣΟΚ, καθώς βρήκαν θαλπωρή στην ανοιχτή αγκαλιά του Γιώργου.

Με ρούχα απλά , χωρίς γραβάτες και ταγεράκια, διάβαζαν κι έγραφαν λόγους και μελέτες, αγνοώντας επιδεικτικά την ψηφοθηρία. Έδειχναν για κάποιο περίεργο λόγο ...σίγουροι.

Έδειξαν να απορρίπτουν τη χλιδή και με ελάχιστη τάση αυτοπροβολής δέχθηκαν τελικά να αναλάβουν το δύσκολο έργο διακυβέρνησης αυτής της χώρας...

Αρωγοί και καθοδηγητές τους σε αυτή την προσπάθεια είναι οι λίγοι επαγγελματίες πολιτικοί που απέμειναν στην κυβέρνηση. Αυτό βέβαια κρύβει και πολλές παγίδες. Τι θα μιμηθούν π.χ. από τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Την οξεία του αναλυτική σκέψη ή τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Τι θα τους μεταλαμπαδεύσει η Λούκα Κατσέλη; Την κατάρτισή στα οικονομικά ή την τάση της για σφικτή οικιακή οικονομία εξαιτίας της οποίας ο σύζυγός της –πρώην υπουργός- Γεράσιμος Αρσένης - έβαζε στα εκτός έδρας έξοδά του ακόμα και την Amita που έπινε στο αεροδρόμιο -προσκομίζοντας φυσικά όλες τις αποδείξεις-;

Το μεγάλο στοίχημα για τα νέα, αγνά παιδιά που υπουργοποιήθηκαν είναι να μην κοιτάζουν ούτε πίσω ούτε δίπλα τους. Βρέθηκα τις προάλλες στη Βουλή και κόλλησα δίπλα σ’ ένα πηγαδάκι που είχαν διαμορφώσει νέοι βουλευτές με τον Δημήτρη Σιούφα ανάμεσά τους, να συμβουλεύει και να νουθετεί! Υποθέτω βέβαια ότι απέφυγε να τους αποκαλύψει ότι από την ημέρα διάλυσης της Βουλής μέχρι την ορκομωσία της νέας, εκείνος έδινε κάθε μέρα εντολή της κάμερες του καναλιού της Βουλής και τους φωτογράφους να καλύψουν τις δραστηριότητες του ...Προέδρου.

Οι παλιοί επαγγελματίες πολιτικοί είναι αναιδείς. Οι νέοι με τα «ταγάρια» φαίνονται πιο ντροπαλοί. Και σύμφωνα με τον George Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας 1856-1950), «όσο πιο πολλά πράγματα ντρέπεται ένας άνθρωπος, τόσο πιο αξιοπρεπής είναι».

Η αξιοπρέπεια όμως δεν είναι το μόνο προσόν που απαιτείται για να κυβερνήσεις επιτυχώς.

Το στοίχημα του Γιώργου είναι μεγάλο και κρύβει ρίσκο. Για τον Καραμανλή και για κάποιους κολλητούς του έλεγαν ότι δεν είχαν διοικήσει ούτε περίπτερο. Αν δεν κάνω λάθος, ούτε οι «Μπιρμπίλιδες»...

Θα καταφέρουν τα κοριτσάκια με τα «ταγάρια» να αντισταθούν στους πειρασμούς, στους τσαμπουκάδες και στις πιέσεις; Θα μπορέσουν να επιβληθούν σε ένα δημόσιο και ιδιωτικό κατεστημένο που χρόνια ταίζει ανεπρόκοπους και νταβατζήδες;

Ο καιρός θα δείξει. Οι επαγγελματίες πολιτικοί πάντως, σίγουρα απέτυχαν. Ας δούμε τι μπορούν να κάνουν κι αυτοί.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτα στο www.euro2day.gr

Πόσο σημαντική είναι η εκλογή του νέου αρχηγού;

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου νόμιζα ότι ζούσα σε άλλη χώρα. Χωρίς φανατισμό και ακρότητες, με λιγότερες αφίσες και χωρίς άγχος καταλάβαμε κι εμείς πως γίνονται εκλογές σε πιο φιλήσυχες βορειοευρωπαϊκές γωνιές του πλανήτη.

Η νέα ατμόσφαιρα με ξένισε ευχάριστα. Ακόμη πιο ευχάριστα ήταν τα αποτελέσματα των εκλογών, όχι γιατί βγήκε το κόμμα που υποστήριξα αλλά γιατί ο λαός έδειξε για πρώτη φορά έμπρακτα την οργή του απέναντι σε μια κάκιστη κυβέρνηση.

Περιέργως όμως , αντί εμείς να ασχολούμαστε με τα νέα δεδομένα της πολιτικής μας ζωής, έχουμε απορροφηθεί ολοκληρωτικά από τις διαρκείς διαβουλεύσεις των πρωτοκλασάτων της Ρηγίλλης σχετικά με το ποιος θα κληρονομήσει το σαθρό οικοδόμημα που άφησε πίσω του ο Καραμανλής. Είναι άραγε τόσο σημαντικό; Κατά την άποψή μου, καθόλου!

Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός, που μέχρι πριν από λίγο καιρό φωνάζανε «Γιωργάκη». Αυτός, που αν συνεχίσει έτσι, σύντομα θα τον αποκαλούν «Γεώργιο».
Είναι φανερό ότι ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Με μέτρα τα οποία προστάζει η κοινή λογική (κρατικά αυτοκίνητα, μείωση αστυνομικών-σωματοφυλάκων, εξαγγελίες για νέο εξαιρετικό εκλογικό νόμο) και με την κατάλληλη επικοινωνία τους (ένα την ημέρα), έχει κερδίσει προς το παρόν την εκτίμηση ακόμα και εκείνων που δεν τον ψήφισαν.

Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος για τον οποίο η ταυτότητα του νέου αρχηγού της Ν.Δ. δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο Γιώργος έχει πάρει το παιχνίδι πάνω του. Από αυτόν εξαρτάται αν θα συνεχίσει να κυβερνά για καιρό, ασχέτως ποιος θα είναι ο αντίπαλός του.

Οι απλές και άμεσες πρωτοβουλίες που πήρε δημιουργούν μια εικόνα τελείως αντίθετη από αυτή που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα των πρώτων ημερών δεν θυμίζουν σε τίποτα το ράθυμο βήμα –και βλέμμα- της προηγούμενης κυβέρνησης.

Τα ίδια βέβαια λέγαμε και τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης Καραμανλή. Αλλά τώρα τα πράγματα δείχνουν πολύ διαφορετικά.

Ο δεύτερος λόγος που καθιστά την εκλογή αυτή άνευ σημασίας είναι ότι και οι τέσσερις υποψήφιοι είναι άξιοι για τη θέση αυτή.

Εκτιμώ φυσικά ότι η φιγούρα του Παναγιώτη Ψωμιάδη ταιριάζει περισσότερο στην προεδρική καρέκλα της Ρηγίλλη. Σπουδαία φωνή, κορμοστασιά και τόλμη. Ένας γνήσιος, ωραίος Έλληνας, με σπουδαίες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές περγαμηνές που σίγουρα θα μπορούσαν να πείσουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού να τον εκλέξει πρωθυπουργό.

Το μεγάλο του ατού, είναι ότι δεν φοβάται να γελοιοποιηθεί προκειμένου να έρθει κοντά στο λαό (ντύθηκε Ζορρό κ.λ.π.). Άξιος μιμητής λαϊκών ηρώων -ακόμα και αυτών του Ευγένιου Σπαθάρη- πείθει για τις ικανότητα του ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι των νεοδημοκρατών , παίρνοντας ως τώρα στις δημοσκοπήσεις ένα τίμιο 10%!

Με αυτό το ποσοστό στο μυαλό μου και παρατηρώντας με προσοχή τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, μου ‘ρχεται στο μυαλό μια εξαιρετική παρατήρηση του διάσημου φιλοσόφου Μπέρτραντ Ράσελ (1872-1970): «The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.» Επιτρέψτε μου να μην επέμβω σε κάτι τόσο όμορφο, μεταφράζοντάς το...


Σε ό,τι αφορά Αβραμόπουλο, Σαμαρά και Ντόρα , προτιμώ να μην πω τίποτα επί της παρούσης. Παίζονται πολλά και τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά. Είναι νωρίς ακόμα για safe προβλέψεις.