Πόσο σημαντική είναι η εκλογή του νέου αρχηγού;

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου νόμιζα ότι ζούσα σε άλλη χώρα. Χωρίς φανατισμό και ακρότητες, με λιγότερες αφίσες και χωρίς άγχος καταλάβαμε κι εμείς πως γίνονται εκλογές σε πιο φιλήσυχες βορειοευρωπαϊκές γωνιές του πλανήτη.

Η νέα ατμόσφαιρα με ξένισε ευχάριστα. Ακόμη πιο ευχάριστα ήταν τα αποτελέσματα των εκλογών, όχι γιατί βγήκε το κόμμα που υποστήριξα αλλά γιατί ο λαός έδειξε για πρώτη φορά έμπρακτα την οργή του απέναντι σε μια κάκιστη κυβέρνηση.

Περιέργως όμως , αντί εμείς να ασχολούμαστε με τα νέα δεδομένα της πολιτικής μας ζωής, έχουμε απορροφηθεί ολοκληρωτικά από τις διαρκείς διαβουλεύσεις των πρωτοκλασάτων της Ρηγίλλης σχετικά με το ποιος θα κληρονομήσει το σαθρό οικοδόμημα που άφησε πίσω του ο Καραμανλής. Είναι άραγε τόσο σημαντικό; Κατά την άποψή μου, καθόλου!

Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός, που μέχρι πριν από λίγο καιρό φωνάζανε «Γιωργάκη». Αυτός, που αν συνεχίσει έτσι, σύντομα θα τον αποκαλούν «Γεώργιο».
Είναι φανερό ότι ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Με μέτρα τα οποία προστάζει η κοινή λογική (κρατικά αυτοκίνητα, μείωση αστυνομικών-σωματοφυλάκων, εξαγγελίες για νέο εξαιρετικό εκλογικό νόμο) και με την κατάλληλη επικοινωνία τους (ένα την ημέρα), έχει κερδίσει προς το παρόν την εκτίμηση ακόμα και εκείνων που δεν τον ψήφισαν.

Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος για τον οποίο η ταυτότητα του νέου αρχηγού της Ν.Δ. δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο Γιώργος έχει πάρει το παιχνίδι πάνω του. Από αυτόν εξαρτάται αν θα συνεχίσει να κυβερνά για καιρό, ασχέτως ποιος θα είναι ο αντίπαλός του.

Οι απλές και άμεσες πρωτοβουλίες που πήρε δημιουργούν μια εικόνα τελείως αντίθετη από αυτή που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα των πρώτων ημερών δεν θυμίζουν σε τίποτα το ράθυμο βήμα –και βλέμμα- της προηγούμενης κυβέρνησης.

Τα ίδια βέβαια λέγαμε και τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης Καραμανλή. Αλλά τώρα τα πράγματα δείχνουν πολύ διαφορετικά.

Ο δεύτερος λόγος που καθιστά την εκλογή αυτή άνευ σημασίας είναι ότι και οι τέσσερις υποψήφιοι είναι άξιοι για τη θέση αυτή.

Εκτιμώ φυσικά ότι η φιγούρα του Παναγιώτη Ψωμιάδη ταιριάζει περισσότερο στην προεδρική καρέκλα της Ρηγίλλη. Σπουδαία φωνή, κορμοστασιά και τόλμη. Ένας γνήσιος, ωραίος Έλληνας, με σπουδαίες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές περγαμηνές που σίγουρα θα μπορούσαν να πείσουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού να τον εκλέξει πρωθυπουργό.

Το μεγάλο του ατού, είναι ότι δεν φοβάται να γελοιοποιηθεί προκειμένου να έρθει κοντά στο λαό (ντύθηκε Ζορρό κ.λ.π.). Άξιος μιμητής λαϊκών ηρώων -ακόμα και αυτών του Ευγένιου Σπαθάρη- πείθει για τις ικανότητα του ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι των νεοδημοκρατών , παίρνοντας ως τώρα στις δημοσκοπήσεις ένα τίμιο 10%!

Με αυτό το ποσοστό στο μυαλό μου και παρατηρώντας με προσοχή τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, μου ‘ρχεται στο μυαλό μια εξαιρετική παρατήρηση του διάσημου φιλοσόφου Μπέρτραντ Ράσελ (1872-1970): «The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.» Επιτρέψτε μου να μην επέμβω σε κάτι τόσο όμορφο, μεταφράζοντάς το...


Σε ό,τι αφορά Αβραμόπουλο, Σαμαρά και Ντόρα , προτιμώ να μην πω τίποτα επί της παρούσης. Παίζονται πολλά και τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά. Είναι νωρίς ακόμα για safe προβλέψεις.