Ένας στενός μου φίλος, ιατρός αλλά και εξαιρετικός ιστορικός, ο Protesilaos, μου είπε πριν από μερικά χρόνια να προσέξω τις φωτογραφίες από τις ορκωμοσίες των κυβερνήσεων των αποστατών.
Οι «υπουργοί», σε πολλές από αυτές, φορούσαν ανοιχτόχρωμα κοστούμια παρά το γεγονός ότι οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί απόγευμα ή βράδυ. Το στοιχείο αυτό αποδείκνυε ότι όλοι ήταν «υπό περιορισμό» σε κάποιο διαμέρισμα πέριξ των ανακτόρων από το πρωί
-γιατί φοβόντουσαν μην τους φύγουν- μέχρι την ώρα της ορκωμοσίας.
Κανείς φυσικά δεν θα επέλεγε ένα μπεζ ή γκρι κοστούμι για μια τέτοια περίσταση. Οι ενδυματολογικοί κανόνες της εποχής ήταν σαφείς, αυστηροί και με ...γούστο .
Οι καιροί βέβαια άλλαξαν. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον τα πιγκουινάτα σακάκια και τα ημίψηλα καπέλα. Τα αυστηρά πρωτόκολλα που αφορούν στην εμφάνιση έχουν διακορευθεί εντελώς, σε αντίθεση φυσικά με το πολίτευμα μας που γνωρίζει μακρά περίοδο δόξας και ...ευστάθειας.
Τρανή απόδειξη όλων αυτών η Τίνα Μπιρμπίλη. Μία –άγνωστη στο ευρύ κοινό- επιστήμων, που ορκίστηκε υπουργός Περιβάλλοντος παρουσία του Μακαριότατου και του Προέδρου της Δημοκρατίας, φορώντας πλατφόρμες και κρατώντας ένα σακίδιο που εφεξής θα αποκαλώ «ταγάρι».
Προσέξτε την πλήρη αντίθεση με τον προκάτοχό της Γιώργο Σουφλιά, ο οποίος φυσικά δεν είχε ιδρύσει το εν λόγω υπουργείο (δεν ήθελε βρε αδερφέ!), το οποίο αποτελούσε όμως κλάσμα του υπερυπουργείου του.
Επαγγελματίας πολιτικός αυτός, κοντά στα εβδομήντα, κολλητός με όλους τους ...εκδότες. Σαραντάρα αυτή, «αιχμάλωτη» της πρόσφατης μόδας για την προστασία του περιβάλλοντος, επαγγελματίας φίλη του Γιώργου και στενή συνεργάτιδά του.
Ανόμοιες φιγούρες που προσωποποιούν άψογα δύο σχολές. Του επαγγελματία και του ερασιτέχνη πολιτικού.
Οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι συνήθως ψεύτες (το «συνήθως» εννοείται σε κάθε φράση του κειμένου από ‘δω και πέρα). Έχουν ξύλινο λόγο και λένε αυτά που θέλουν, ασχέτως τι έχει προηγηθεί στην συζήτηση. Κάτι δηλαδή σαν τον Αυτιά στη διαβόητη πλέον συνέντευξη με τον Ψωμιάδη.
Φοράνε κοστούμι ή ταγέρ, παρουσιάζουν τάσεις ορθοφωνίας, έχουν ανύπαρκτη ή μέτρια επαγγελματική καριέρα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πότε θα γίνει υφυπουργοί.
Σκορπούν τις περισσότερες ώρες τους σε ανούσιες συζητήσεις εκτός Βουλής, ενώ αρκετοί από αυτούς αναζητούν επιμόνως Αμερικανούς πράκτορες για να τους διαβεβαιώσουν ότι μόλις αναλάβουν χαρτοφυλάκιο, θα συζητήσουν με χαρά μαζί τους όλα τα «θέματα» που απασχολούν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποιοι δε ονειρεύονται ότι τους κλείνουν και πονηρά το μάτι.
Τέλος, προσφέρουν γη και ύδωρ σε σπόνσορες και δημοσιογράφους. Οι πρώτοι είναι οι καθοδηγητές τους. Οι δεύτεροι αποτελούν τους «αγωγούς» των σκέψεων και των ενεργειών τους, τις οποίες με πάθος επιθυμούν να επικοινωνήσουν στην πολική τους πελατεία μαζί φυσικά με μια ωραία, απολύτως διαστρεβλωμένη, φωτογραφία της φάτσας τους.
Αυτά κάνουν οι επαγγελματίες. Πάμε στα «ταγάρια» τώρα.
Με εξαιρετικές συνήθως σπουδές, κατάφεραν να διαβρώσουν το μυϊκό ιστό κυρίως του ΠΑΣΟΚ, καθώς βρήκαν θαλπωρή στην ανοιχτή αγκαλιά του Γιώργου.
Με ρούχα απλά , χωρίς γραβάτες και ταγεράκια, διάβαζαν κι έγραφαν λόγους και μελέτες, αγνοώντας επιδεικτικά την ψηφοθηρία. Έδειχναν για κάποιο περίεργο λόγο ...σίγουροι.
Έδειξαν να απορρίπτουν τη χλιδή και με ελάχιστη τάση αυτοπροβολής δέχθηκαν τελικά να αναλάβουν το δύσκολο έργο διακυβέρνησης αυτής της χώρας...
Αρωγοί και καθοδηγητές τους σε αυτή την προσπάθεια είναι οι λίγοι επαγγελματίες πολιτικοί που απέμειναν στην κυβέρνηση. Αυτό βέβαια κρύβει και πολλές παγίδες. Τι θα μιμηθούν π.χ. από τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Την οξεία του αναλυτική σκέψη ή τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Τι θα τους μεταλαμπαδεύσει η Λούκα Κατσέλη; Την κατάρτισή στα οικονομικά ή την τάση της για σφικτή οικιακή οικονομία εξαιτίας της οποίας ο σύζυγός της –πρώην υπουργός- Γεράσιμος Αρσένης - έβαζε στα εκτός έδρας έξοδά του ακόμα και την Amita που έπινε στο αεροδρόμιο -προσκομίζοντας φυσικά όλες τις αποδείξεις-;
Το μεγάλο στοίχημα για τα νέα, αγνά παιδιά που υπουργοποιήθηκαν είναι να μην κοιτάζουν ούτε πίσω ούτε δίπλα τους. Βρέθηκα τις προάλλες στη Βουλή και κόλλησα δίπλα σ’ ένα πηγαδάκι που είχαν διαμορφώσει νέοι βουλευτές με τον Δημήτρη Σιούφα ανάμεσά τους, να συμβουλεύει και να νουθετεί! Υποθέτω βέβαια ότι απέφυγε να τους αποκαλύψει ότι από την ημέρα διάλυσης της Βουλής μέχρι την ορκομωσία της νέας, εκείνος έδινε κάθε μέρα εντολή της κάμερες του καναλιού της Βουλής και τους φωτογράφους να καλύψουν τις δραστηριότητες του ...Προέδρου.
Οι παλιοί επαγγελματίες πολιτικοί είναι αναιδείς. Οι νέοι με τα «ταγάρια» φαίνονται πιο ντροπαλοί. Και σύμφωνα με τον George Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας 1856-1950), «όσο πιο πολλά πράγματα ντρέπεται ένας άνθρωπος, τόσο πιο αξιοπρεπής είναι».
Η αξιοπρέπεια όμως δεν είναι το μόνο προσόν που απαιτείται για να κυβερνήσεις επιτυχώς.
Το στοίχημα του Γιώργου είναι μεγάλο και κρύβει ρίσκο. Για τον Καραμανλή και για κάποιους κολλητούς του έλεγαν ότι δεν είχαν διοικήσει ούτε περίπτερο. Αν δεν κάνω λάθος, ούτε οι «Μπιρμπίλιδες»...
Θα καταφέρουν τα κοριτσάκια με τα «ταγάρια» να αντισταθούν στους πειρασμούς, στους τσαμπουκάδες και στις πιέσεις; Θα μπορέσουν να επιβληθούν σε ένα δημόσιο και ιδιωτικό κατεστημένο που χρόνια ταίζει ανεπρόκοπους και νταβατζήδες;
Ο καιρός θα δείξει. Οι επαγγελματίες πολιτικοί πάντως, σίγουρα απέτυχαν. Ας δούμε τι μπορούν να κάνουν κι αυτοί.
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτα στο www.euro2day.gr
