Τα… αδιέξοδα της Δημοκρατίας!

Ξέρετε ποια είναι η αγαπημένη καραμέλα των Ελλήνων; Η φράση «Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία!». Κάθε φορά που τα πράγματα δυσκόλευαν , οι πολιτικοί που δεν είχαν τη φαντασία ή την τόλμη να προτείνουν λύσεις, κατέφευγαν στη σκέπη που νομίζουν ότι τους παρέχει η χρήση της ανούσιας αυτής ρήσης.

Η Δημοκρατία έχει αδιέξοδα! Είμαι σίγουρος ότι οι Βέλγοι φίλοι μας θα είχαν πολλά να μας διηγηθούν περί τούτου, δεδομένου ότι η αδυναμία συνεννόησης για το σχηματισμό κυβέρνησης έχει στιγματίσει τη χώρα που αν –λόγω θέσης- δεν αποτελούσε την έδρα των ευρωπαϊκών φορέων, θα αντιμετώπιζε πιθανώς πολλαπλά προβλήματα ενότητας και επιβίωσης.

Το Σύνταγμα επιδέχεται ερμηνειών για θέματα υψίστης σημασίας! Αυτό σημαίνει ότι ή εύρεση διεξόδου εξαρτάται εν πολλοίς από την υπερασπιστική ικανότητα του όποιου Συνταγματολόγου. Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες ότι μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση με 120 βουλευτές! Η παράγραφος 2 του άρθρου 37 του Συντάγματος αναφέρει ότι :

Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Bουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Aν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Kυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Bουλής.

Η παράγραφος 6 του άρθρου 84 όμως αναφέρει το εξής:

 Πρόταση εμπιστοσύνης δεν μπορεί να γίνει δεκτή, αν δεν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών, η οποία όμως δεν επιτρέπεται να είναι κατώτερη από τα δύο πέμπτα του όλου αριθμού των βουλευτών.

Εξαιτίας της προφανούς αντίθεσης οι Συνταγματολόγοι διαφωνούν σχετικά με το αν η τελευταία παράγραφος αφορά μια κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της θητείας της  ή μια άρτι σχηματισθείσα. Αδιέξοδος…

Στην πράξη, τα προβλήματα αυτά μπορούν να γίνουν ακόμα πιο δυσάρεστα. Τρανό παράδειγμα , η παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα. Τα «μνημονιακά κόμματα» μάζεψαν μόλις το 37% των ψήφων. Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές όμως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το 70% των ερωτηθέντων έλεγε «ΝΑΙ» στο ευρώ! Ταυτόχρονα, το αντιμνημονιακό κόμμα που έκανε τη μεγάλη έκπληξη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται να κυβερνήσει ή έστω να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνασπισμού. Τουναντίον , προβάλει ουτοπικές απαιτήσεις, αποτυγχάνοντας να εξηγήσει δημοσίως ποιο τελικά είναι το ζητούμενο για την ηγετική του ομάδα. Όλα αυτά μάς οδηγούν , κατά πάσα πιθανότητα , εκ νέου σε εκλογές. Αδιέξοδος; Ο ορισμός της αδιεξόδου θα τολμούσα να πω! Ακυβερνησία και περεταίρω κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνικής ψυχολογίας.

Υπάρχει λύση τελικά; Πιθανώς, ναι. Αν ήμουν υποχρεωμένος να προτείνω, θα τολμούσα να ζητήσω το εξής: Σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης με αξιοπρεπή πρωθυπουργό με αρχική μοναδική εντολή τη διενέργεια άμεσου δημοψηφίσματος σχετικά με την παραμονή ή όχι στο ευρώ! Θα ακολουθούσε αναλυτική παρουσίαση των επιπτώσεων για κάθε περίπτωση καθώς και όλων των απαραίτητων μέτρων που θα έπρεπε να ληφθούν  αναλόγως. Υποχρέωση της Οικουμενικής Κυβέρνησης θα ήταν η απόλυτη υποταγή στην επιθυμία της πλειοψηφίας καθώς και η  πιστή εφαρμογή των προαναγγελθέντων μέτρων!

Αυτή είναι διέξοδος. Κανείς όμως δεν τολμά να την προτείνει διότι έχει αποδειχθεί ότι η πλειονότητα των κομμάτων και των πολιτικών προτιμούν να μη βρίσκουν διεξόδους (όπως π.χ. το ΚΚΕ που προτείνει νέες εκλογές μόλις δύο μέρες μετά τις εκλογές)  και να περιπαίζουν τους θεσμούς με νομικές σοφιστείες (κυβέρνηση με ψήφο ανοχής), ασυνάρτητους εκβιασμούς («πάρτε πίσω την υπογραφή σας!») ή με ανάρμοστες μπλόφες.

Η Δημοκρατία είναι πεδίο. Σίγουρα, υπάρχουν εκεί κάποια στενά, κάποια δρομάκια που οδηγούν σε αδιέξοδα. Ο χρόνος που θα σπαταλήσουμε κοιτώντας τον τοίχο εξαρτάται από την ανοχή του λαού και από την τόλμη, την ειλικρίνεια και το χάρισμα αυτών που μπορούν να κυβερνήσουν. Εύχομαι, να λάμψουν σύντομα αυτά τα χαρακτηριστικά, για να μην καταντήσουμε μια χώρα αυτιστικών , που απλά κοιτούν τον «τοίχο»…