Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσουμε σήμερα 100 τυχαίους Έλληνες να μας πουν ποιο κατά τη γνώμη τους είναι το κυριότερο πρόβλημα της οικονομίας, οι περισσότεροι εξ αυτών θα απαντήσουν «το έλλειμμα του προϋπολογισμού». Η απάντηση δεν είναι παράλογη. Είναι όμως κατά τη γνώμη μου λανθασμένη.
Κατ’ αρχάς το έλλειμμα στον προϋπολογισμό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν δε, ότι είναι χρήσιμο, με την προϋπόθεση τα λεφτά που δανείζεται μια χώρα να πηγαίνουν σε παραγωγικούς τομείς. Κι εμείς βέβαια αυτό κάναμε. Μοιράσαμε πλούτο σε «νταβατζήδες», πολιτικούς (βλ. SIEMENS κ.λ.π.) και μοναστήρια γιατί κατά τη γνώμη μας, οι τσέπες τους είναι οι παραγωγικοί τομείς αυτής της χώρας. Κάποιοι, κυρίως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας διαφωνούν έντονα με αυτές τις πάγιες ελληνικές επιλογές, αλλά δεν φταίμε εμείς αν αυτοί ορίζουν διαφορετικά την έννοια του «παραγωγικού τομέα»…
Επιπροσθέτως, το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώνεται σχετικά εύκολα σε ένα μεσοπρόθεσμο ορίζοντα αν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Στη δική μας περίπτωση τα πράγματα είναι απλά, σχεδόν μπακαλίστικα. Πρέπει να μειώσουμε πολύ τις δημόσιες δαπάνες και να αυξήσουμε τα έσοδα από φόρους πατάσσοντας τη φοροδιαφυγή.
Η κυβέρνηση φαίνεται πως ήταν διατεθειμένη να προβεί σε τέτοιες «ακρότητες» αδιαφορώντας για τον Μέγα Δράκουλα της πολιτικής μας ζωής (όχι δεν εννοούσα αυτόν που πήγε το μυαλό σας-στο πολιτικό κόστος αναφερόμουν). Αυτό βέβαια κάποια στιγμή άλλαξε εξαιτίας των κοινωνικών ευαισθησιών που χαρακτηρίζουν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς…
Ως εκ τούτου, οι μεγάλες επαγγελματικές ομάδες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εξαιρούνται από τα νέα μέτρα μείωσης επιδομάτων – μισθών. Η αρχή έγινε από την «πολύπαθη» συντεχνία των λιμενεργατών και συνεχίζεται με τους μεροκαματιάρηδες βουλευτές, τους «ταλαίπωρους» υπαλλήλους της Βουλής και τους «κακομοίρηδες» διπλωμάτες. Όλοι αυτοί θα εξαιρεθούν από όποια μείωση εισοδημάτων καθώς η κυβέρνηση εκτιμά ότι αν προσθέσει κι άλλα «βάρη» στους κατατρεγμένους αυτούς κλάδους, θα δυναμιτίσει ανεπανόρθωτα την κοινωνική ειρήνη.
Εν πάση περιπτώσει, το σίγουρο είναι ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται. Λίγο πλάτη να βάλουν οι μισθωτοί και οι αγρότες, όλα θα γίνουν. Και το έλλειμμα θα μειωθεί σε ανεκτά επίπεδα, και τα spreads θα μειωθούν αναλόγως και η ελληνική οικονομία θα ξεφύγει προσωρινά από τη μέγγενη που έχει περιέλθει λόγω της ακατανόητης μανίας κάποιων κακών ανθρώπων (τους ονομάζουν κερδοσκόπους) που θέλουν να κερδίζουν χρήματα ψάχνοντας ή δημιουργώντας επενδυτικές ευκαιρίες ρισκάροντας δισεκατομμύρια…
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όλα αυτά γίνονται. Η χώρα λοιπόν βγαίνει από την κρίση και η οικονομία ακολουθεί ξανά μια ανοδική πορεία με στόχο την ανάπτυξη και την ευημερία… Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, το μεγάλο πρόβλημα που διαλύει αργά αλλά σταθερά την οικονομία της Ελλάδος είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Όπως πολύ ορθά μου επεσήμανε ένας Αμερικανός επιχειρηματίας πριν από τρία χρόνια, η Ελλάδα δεν έχει τίποτα που να χρειάζονται οι υπόλοιπες χώρες. Αυτό αγαπητοί φίλοι είναι το πρόβλημα.
Μπορεί ο ωμός Αμερικάνος να ακούστηκε λίγο άκομψος και υπερβολικός. Σε μεγάλο βαθμό όμως έχει δίκιο. Η Ελλάς, αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον υπόλοιπο κόσμο σε ανταγωνιστική ποιότητα ή τιμή. Θα μπορούσε φυσικά να προσφέρει εξαιρετικές τουριστικές υπηρεσίες καθώς ο πολιτισμός και η φυσική ομορφιά της χώρας μας είναι δύο στοιχεία άκρως… ανταγωνιστικά. Απλά είμαστε ακριβοί και δεν ξέρουμε καλά τη δουλειά.
Θα μπορούσαμε φυσικά να αποτελέσουμε κέντρο οικονομικών υπηρεσιών, αλλά η Αθήνα είναι ακριβή, έχουμε πολλές απεργίες και το internet δεν είναι αξιόπιστο. Επίσης για να αλλάξει έδρα μια εταιρεία χρειάζεται μέχρι και υπογραφή από τον νομάρχη! Άρα ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε αρρωστημένοι γραφειοκράτες, αργοί και αστείοι.
Για να επιβιώσουμε όμως ως χώρα πρέπει κάτι να κάνουμε καλά. Αλλιώς δεν θα είμαστε χρήσιμοι στον υπόλοιπο πλανήτη. Ας φτιάξουμε ξενοδοχεία, καζίνο και γήπεδα γκολφ. Ας μετατρέψουμε τη Μακρόνησο σε ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Ας κάνουμε επιτέλους κάτι. Έστω κι αν χρειαστεί να κάνουμε θυσίες.
Πάρτε για παράδειγμα το ζεύγος Λάτσιου – Μενεγάκη. Ο χωρισμός του διάσημου ζεύγους έγινε πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ τις τελευταίες καθώς η κουλτούρα του νεοέλληνα (λόγω του Πολιτισμού που ανέφερα νωρίτερα) είναι τόσο ευρεία ώστε ο μέσος πολίτης να δύναται να αφιερώσει πολλές ώρες τηλεθέασης , ανάγνωσης και κουβέντας στο εν λόγω θέμα. Περιέργως όμως ελάχιστοι κατάλαβαν ότι το πρόβλημα της σχέσης δεν ήταν συναισθηματικό αλλά κυρίως επιχειρηματικό:
Ο Άνδρας του ζεύγους είναι υψηλόβαθμος στέλεχος του ΑΝΤ1, υπεύθυνος προγράμματος. Η σύζυγός του όμως ήταν η αιτία -η εκπομπή της στον ALPHA κυριαρχούσε μέχρι πέρσι- που το πρόγραμμα του ΑΝΤ1 υστερούσε σε θεαματικότητα (και ως εκ τούτου σε ανταγωνιστικότητα) στην πρωινή ζώνη. Ο Άνδρας ως όφειλε όμως λόγω της επαγγελματικής του υπόστασης, έπρεπε να βρει μια λύση στο έλλειμμα αυτό. Επέλεξε λοιπόν ένα ανδρικό δίδυμο για το πρωινάδικο του ΑΝΤ1, εκθρονίζοντας με την επιλογή του αυτή, τη σύζυγό του από την κορυφή.
Ο Άνδρας κατάλαβε ότι η ανταγωνιστικότητα είναι το παν σήμερα. Και πέτυχε επαγγελματικά. Αυτό βέβαια μπορεί να του κόστισε προσωπικά, αλλά όπως προείπα, η οικονομική επιτυχία απαιτεί θυσίες.
Δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικοί αρνούνται να λάβουν αυτά τα μηνύματα. Ενώ το πλοίο έχει βρει στο παγόβουνο αυτοί διστάζουν να πουν στους επιβάτες ν’ ανέβουν στις βάρκες για να μην ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω. Έτσι όμως δεν σώνεις ούτε τους επιβάτες, ούτε το πλοίο…
